12-04-2005 @ 22:21
door Sicco RoukemaQueens Of The Stone Age "Lullabies To Paralyze"(Interscope / Universal music)Het is leuk om de discussies rond het nieuwe QOTSA album te volgen. Een aantal vindt het een nieuw meesterwerk en een aantal vindt m tegenvallen. De verwachtingen waren hoog gespannen en onderwijl gebeurde er natuurlijk van alles. Mark Lannagan zou niet op alle tracks zingen, Nick Oliveri werd er vanwege onhandelbaarheid uitgeknikkerd en ook Dave Grohl zou niet meespelen. Na beluistering van 'Lullabies To Paralyze' moet ik in ieder geval constateren dat ook een muzikaal genie als Josh Homme in herhaling kan vallen. Dit hele album is alles wat hij tot nu toe heeft gedaan (met Queens, Eagles Of Deathmetal en Dessert Sessions) in de grote recycle bak gegooid en er willekeurig uitgegrabbeld hebben. Dat levert op zich goede songs op, maar niets wat we nog niet eerder hebben gehoord. Alleen op 'Burn The Witch' en 'Skin On Skin' slaat Homme met zijn knechtjes wat nieuwe wegen in. Ik moet mij dan ook aansluiten bij de groep die deze plaat wat tegen vindt vallen. De rek lijkt er uit te zijn, de spanning begint af te nemen. Misschien had hij net als met Kyuss op het hoogtepunt moeten stoppen en gewoon weer een nieuwe band moeten beginnen. De Queens is nu ook een beetje muziek voor de massa geworden. De scherpe randjes zijn er vanaf. Ik denk dat ik Nick Olivera mis. Hij bleek toch een onmisbare schakel in de Queens en hij en Josh wisten elkaar uitekend aan te vullen. Dreadlock Pussy "Palm Bridge rd."(Pias)Het nieuwe album van Dreadlock Pussy heeft lang op zich laten wachten. Er is de tussentijd ook veel gebeurd. Twix, hun drummer verliet de band, Dreadlock bouwde zelf haar studio en verliet ook haar label Seamiew Records. Dit alles lijkt de band alleen maar gesterkt te hebben. Met Palm Bridge Rd heeft de band afstand genomen van de nu-metal en hebben ze een volwaardiger, volwassener geluid gecreeerd. De nummers op dit nieuwe album zijn meer echte nummers. Er wordt niet meer moeilijk gedaan om het moeilijk doen. De eenvoud heeft haar intrede gedaan en dat is de band ten goede gekomen. Sterker nog, 'Palm Bridge' is verreweg het beste wat de band heeft uitgebracht. In plaats van in te haken op een actuele sound heeft de band haar roots ditmaal de overhand laten nemen. Dat wil zeggen dat de plaat erg jaren '90 kinkt. Denk aan Faith No More of zelfs Soundgarden (in de soms lekker groovende tempos). Dreadlock is een volwassen rockband geworden die heel goed bezig is. Ik denk dat ze hun ultieme plaat nog steeds moeten maken, maar 'Palm Bridge' is al een grote stap in de goede richting. Millencolin "Kingwood"(Burning Heart Records / Epitaph)Het is een tijdje stil geweest rond de Zweedse punkrockers van Millencolin, maar ze komen dubbel goed terug. 'Kingwood' mag er absoluut zijn. Het album rockt van A naar B en is super catchy! 'Farewell My Hell' en 'Birdie' zijn lekkere rocksongs met een goede drive. 'Cash Or Clash' is ouderwetse punk met ska invloeden. 'Shut You Out' is poppy, maar door de uitstekende zanglijn onweerstaanbaar. 'My Name Is Golden' rockt weer als een tirelier en Ray is een uitstekende punkrocker. Millencolin klinkt meer Cali dan de bands die er vandaan komen. Met Kingwood leveren ze weer een uitstekend album af!Wednesday The 13th "Transylvania 90210 (Songs of Death, Dying And The Dead)"(Roadrunner / CNR Music)Wednesday The 13th doet op zijn solo album niet veel anders dan dat hij ook met The Murderdolls deed. Kinderhorrorrock. Of zoals hij zelf zegt: Stomme liedjes van drie akkoorden. Bubblegum wegwerp punkrock van een zeer hoog entertaintment gehalte. Hoe dom dit soort liedjes ook mogen zijn, zo'n plaatje als dit is prima te verteren. De productie is overigens uitstekend en de liedjes pakkend genoeg. Bij het merendeel ga je vanzelf hard meebrullen. Dit kan ook alleen maar uit Amerika komen. Wednesday The 13th maakt gewoon lekker ligt verteerbare rock en dat gelukkig zonder industrial invloeden. Gitaar, bas en drum. Ik kan er geen genoeg van krijgen!!Still Remains "In Love And Lunacy"(Roadrunner / CNR Music)Dit is een album dat onmiddellijk pakt. Zoveel invloeden van moderne metal en melodiueze punk worden hier door elkaar gehusseld, dat je benieuwd blijft wat ze nog meer gaan doen binnen 1 liedje. Extreme vocalen worden afgewisseld met melodieuze harmonie vocalen. Razende dubblebass metal vloeit zonder moeite over in progrock om het vervolgens als een punkrock liedje te laten eindigen. De band wordt in de metalcore hoek gedrukt, maar ik vind ze muzikaal veel rijker dan die term doet vermoeden. 'In Love And Lunecy' is geen makkelijk plaatje. Je moet er echt voor gaan zitten. Dit is typisch moderne metal met invloeden uit alle extreme hoeken. Maar na Trivium laat Roadrunner wederom zien dat ze een heel goed oor hebben voor moderne metal. Ik kan niet wachten op de Roadradge tour, want dan staat deze band samen met Trivium en 3 Inches Of Blood op het Melkweg podium. Ben heel benieuwd hoe deze bands dit soort complexe metal live neerzetten. Tot die tijd ga ik nog veel genieten van dit album en zal ik mij ongetwijfeld nog wel een aantal maal verbazen over de muzikaliteit van een band als deze.Soul Sirkus "World Play"(Frontier Records)Dit is een supergroep rond Neal Schon (oa Yourney), Jeff Scott Soto, Marco Mendoza en Virgil Donati. Liefhebbers van melodieuze hardrock en AOR kunnen rennen naar de platenboer, want zij zullen zeer veel plezier beleven aan 'Word Play'. Het album opent met een aantal lekkere uptempo rockers, vol uitstekende solos, gedreven gitaarlijntjes en vovalen om je vingers bij af te likken. Zo hoort hardrock te klinken. Ramen open en blazen met die hap. Denk aan Sammy Hager (waar Schon natuurlijk ook al mee heeft samengewerkt). Daarna komen er natuurlijk een paar ballads die opzich goed zijn, maar iets te snel de vaart uit de plaat halen. Maar gelukkig, daarna wordt er ook weer goed gerockt. 16 nummers in totaal die voldoende afwisseling bieden. Een echte supergroep waarbij het spelplezier er vanaf straalt!!