16-08-2005 @ 21:51
door Sicco RoukemaChimaira "Chimaira"(Roadrunner / cnr entertainment)Een titelloos album wil vaak zeggen dat het om een debuut gaat of een album dat een nieuw tijdperk inluidt. Bij Chimaira is het voor het laatste wat te vroeg (dit is tenslotte pas hun tweede album) en van het eerste is ook geen sprake. Wellicht hebben ze geen inspiratie gehad. Dit valt echter niet te zeggen wanneer je het album luistert. De inspiratie spat er vanaf en Chimaira bewijst zich voor een tweede maal dat ze hoort tot n van de belangrijkste metal exponenten. De verschillen tussen beide albums zijn vrijwel direct aan te geven. Chimaira is extremer geworden. De melodieuze kant zit m nu vooral in de geweldige gitaarsolos van Rob Arnold, terwijl de songs op zich harder en minder toegankelijk zijn geworden. Chris Spiguzza was de DJ van de band, maar is nu gevalueerd tot muzikant, zijnde toetsenist. Het laatste restje nu-metal is hiermee verdwenen. Wat ook verdwenen is zijn de pakkende meebrul refreinen. De band stapelt dit keer riff op riff en Mark Hunter grunt daarover naar hartelust op los. De invloeden van jaren 80 metal zijn echter, met name door de al eerder genoemde rol van gitarist Rob Arnold, veel duidelijker geworden. Chimaira is een plaat die moet groeien. Je moet de nummers eerst een aantal maal horen willen ze beklijven. Dat komt omdat ze ingenieus in elkaar zitten en omdat de pakkende refreintjes (de herkenningspunten van het vorige album) verdwenen zijn. Chimaira vergt veel van de luisteraar, maar is er muzikaal hoorbaar op vooruit gegaan. De brute riffs worden met machinale precisie uitgevoerd en het drumwerk lijkt vaker op een machinegeweer. Dit alles pleit voor de band. Ze kiezen niet de gemakkelijke weg, maar gaan voor de uitdaging. Voor mij werkt dit perfect.The D4 "Out Of My Head"(Flying Nun / Sonic Rendezvous)The D4 heeft het waarschijnlijk niet uitgemaakt dat ze van een majorlabel zijn af geflikkerd. Out Of My Head gaat net zo furieus van start als het debuut. Sake Bomb en de titeltrack hakken er beiden genadeloos in. Alleen tijdens het intro van Feel It Like It heb je even de tijd om tot jezelf te komen, maar binnen een minuut tovert deze song zich ook alweer om tot een instant hit. Hoe kan een label een band als deze laten lopen? The D4 heeft pas echt gevoel voor catchy rocksongs. Alle 12 zijn ze raak. Niet uit je hoofd te rammen en ze schreeuwen om meegezongen te worden. Ik kan een gat in de lucht springen van een album als dit. The D4 zijn een betere garageband als The Datsuns. Ditmaal geen covers, maar louter van eigen hand. Out Of My Head is de terechte album titel. Iedereen met zijn hart op de juiste plek zal volledig uit zijn bolletje gaan van deze plaat. Transplants "Haunted Cities"(Atlantic / Warner music)De ska/punk/hiphop superformatie met Tim Amstrong en Travis Barker komt ijzersterk terug met de opvolger van hun succesvolle debuut. Ditmaal niet op Amstrongs Hellcat Records, maar via Barkers La Salle. Muzikaal maakt het geen snars uit, want de heren gaan op exact dezelfde voet verder. Wanneer dat op nummers als Not Today en Apocalypse Now niet veel meer biedt dan het debuut en gewoonweg twee leuke nummers oplevert zou je kunnen denken dat je het bij het debuut kunt laten. Vergeet het maar, Gangsters and Thugs drukt je met je neus op de feiten. Een lekker grommend orgeltje, goed draaitafel werk en een geweldig gitaarlijntje klaren de klus. Some Of My Friends Sell Records, Some Of My Friends Sell Drugs wordt er in het pakkende refrein gezongen. Een geheide hit! De Boo Yaa Tribe komt langs op de old school classic soul track What I Cant Describe. Doomsday klinkt als jaren 50 swing en lijkt net als de voorkant, weggelopen uit de film Sin City. Op de ska/hiphop track Killafornia komt B-Real zijn kunsten vertonen (zijn collega Sen Dog deed mee op de openingstrack). Madness is een pure Rancid track die naar Transplant inzicht is verknipt en geplakt en blijkt de sterkste track van het album. Tekstueel gaat het allemaal niet verder dan kijk mijn kant niet op of ik sla je op je bek, maar dat hoort nu nmaal bij de streetwise houding van Aston, muzikaal blijkt dit allegaartje net zo doeltreffend als de directheid in de teksten. Zondermeer een puike twee plaat!The Stooges "The Stooges"The Stooges "Funhouse"(Reprise / Warner music)Soms is recensent zijn extra leuk. Bijvoorbeeld als je de kans krijgt een album te recenseren dat zijn legendarische status al dubbel en dwars heeft bewezen. Muziek uit een tijd dat het nog een potje kon breken, dat er nog grenzen overschreden konden worden. The Stooges kwam uit toen ik 1 jaar was en van de hele fuzz heb ik natuurlijk niets meegekregen. Later toen ik me in muziek ging interesseren ben ik het gaan luisteren omdat het de grondlegger was van alles waar ik van hield. Ik weet dat ik omver geblazen werd door de puurheid en rauwheid van hun muziek. Zo primitief had ik het zelden nog gehoord. Warner brengt de eerste twee albums (in totaal hebben ze er maar drie gemaakt) uit. Volledig geremastered en met een extra cd vol andere versies. The Stooges waren benvloed door rauwe Britse blues, de psychedelica van The Doors en de garage rock van talloze bandjes. The Stooges waren een openbaring want ondanks hun invloeden klonken ze volledig anders dan alle andere bands. Ze legden bloot waar rock n roll om draaide. Seks en drugs. The Velvet Underground deed dit natuurlijk ook, maar meer op een intellectuele manier. The Stooges waren rauwer en berucht om hun live reputatie. Iggy Pop (toen nog Iggy Stooges) smeerde zich vaak onder het bloed of pindakaas en was n van de eerste crowdsurfers. Hun debuut album The Stooges werd geproduceerd door John Cale, maar deze kon niet helemaal de extreme luidheid van de band vastleggen. Het klonk wat ingetogen. Van de 6 nummers zijn er drie uitgegroeid tot regelrechte klassiekers (No Fun, 1969 en I Wanna Be Your Dog) en je hoort hoe ver The Stooges hun tijd vooruit waren en waarom Iggy feitelijk de eerste punker was (luister naar de verveling die uit zijn teksten spreekt). De invloed van bands als The Doors hoorde je in nummers terug als Ann en We Will Fall. De extra cd kent dezelfde nummers in verschillende remixen. De verschillen zitten wat meer in de productie dan in de songs. De versie van No Fun (Full Version) is wel beter dan degene die uiteindelijk op het album is gekomen.Funhouse was het tweede album. Speltechnisch was de band er (gelukkig) niet op vooruit gegaan. Het primitieve spel was behouden gebleven en daarmee was duidelijk dat de band zelf ook donders goed wist waar hun kracht lag. Het verschil met het debuut was allereerst de productie. Ditmaal had niet John Cale achter de knoppen gezeten, maar Don Gallucci en deze benaderde The Stooges wat zij feitelijk waren, een krachtige live band. Het tweede verschil was eigenlijk waar je alleen maar op durft te hopen. Een band die in exact dezelfde stijl als het debuut, betere songs weet te schrijven. 1970, L.A. Blues en Loose zijn daar voorbeelden van. Zo intens rauw en nooit gevenaard door latere bands (hoe goed deze ook zijn). The Stooges en Funhouse zijn twee absolute muzikale documenten die nog steeds staan als een huis. Deze re-issues zijn mooi uitgevoerd met veel informatie in het boekje en veel extra tracks. Het geluid is opgepoetst en daarmee is de volledige officile Stooges verzameling in geremasterde versie te kijgen (als je Raw Power ook nog niet hebt, verdient deze ook zeker aanschaf). Twee klasse albums dus die in niet n verzameling mogen ontbreken.