Zware Aanraders: Feeder, Saxon, Hoobastank en Pax

01-06-2006 @ 09:40

door Sicco Roukema

Feeder "The Singles" (Pias)
Feeder is nog steeds niet zo groot als The Foo Fighters. Ze hebben wel 4,5 miljoen albums verkocht en vooral in thuisland Engeland zijn ze zeer populair, maar de status van de Foo Fighters hebben ze niet. En toch hoor je veel gelijkenis. Feeder maakt net van die ijzersterke powerpoprock als Dave Grohl en zijn maatjes. Gouden zanglijnen, memorabele liedjes en de sterke afwisseling tussen vette riffs en cleane riffs. De goeie recensies waren er altijd al, maar de verkopen begonnen te knallen bij latere albums. Vanaf 'Echo park' (met de single Buck Rogers) ging het terecht loos voor de heren. 'Come Back Around', 'Seven Days In the Sun' and 'Just A Day' zijn voorbeelden van hoe goed Feeder is. De 20 liedjes staan er niet in chronologische volgorde op en dat is helemaal niet erg. Het is juist leuk om de puntige begintracks naast de meer volwassen latere liedjes te houden. Feeder behoort tot de grotere bands uit de UK, maar van mij mogen ze tot de grotere bands uit de wereld gerekend worden

Hoobastank "Every Man For Himself" (universal music)
Hoobastank op het keerpunt van hun carrire. Zonder vaste bassist en met een legio gastmuzikanten is dit nieuwe album in elkaar gezet. Gaat het ze fans kosten of zal het ze respect opleveren. Verwacht namelijk geen The Reason 2 of Crawling In Te Dark. De band is een nog meer popkant opgeslagen en heeft gexperimenteerd met strijkers, blazers en toetsen. Soms gaan ze nu meer de kant op van bands als Simple Plan. Puberrock op radioniveau. Mij klinkt het allemaal iets te bedacht. Staan wel een paar lekkere tracks op. 'The Rules' bijvoorbeeld, of het puntige 'Without A Fight' en 'Don't Tell Me', maar het geheel wil niet boeien.

Pax "10.000 Words" (zyx music)
Deze Zweedse band debuteert met '10.000 Words' en grossiert in midtempo alternatieve rocksongs met toetsen. De band moet het vooral hebben van de sterke harmonieuze samenzang, maar de nummers blijven niet echt hangen. Vaak gaan deze Zweden een te opgelegde commercile kant op (bijvoorbeeld in het slijmerige en voorspelbare Tears). Geen album wat potten zal breken

Saxon "The Eagle has Landed III" (SPV)
Bikers, rockers en ouwe lullen verenigd u. Saxon is terug met weer een Eagle Has Landed. De derde inmiddels. Maar what the hell!! Allereerst verschijnt die in een zeer mooie digipack en daar is om te starten natuurlijk al niets mis mee. Maar ook wat er muzikaal geboden wordt is dik in orde. Deze dubbelaar is verdeeld in old school tracks en het latere Saxon werk. Uit zo'n enorm arsenaal aan liedjes is het natuurlijk moeilijk kiezen. CD1 met de classic tracks is niet super voorspelbaar (nummers als Warrior, Stallions Of The Highway verwacht je niet), maar er staan wel weer de overbekende juweeltjes op zoals Suzie Hold On, Wheels Of Steel en never Surrender). De overbekende publieksvraag van Biff Byford is ook weer aanwezig: "Shall we play an old song, or a new song?" Shall we play a fast song, or a slow song?"
CD twee legt de nadruk op de comeback van Saxon vanaf 1991. The Return opent de tweede cd (een nummer wat ik persoonlijk wat minder vind), maar Lionheart is weer een uptempo rocker. Persoonlijk ben ik nooit zo'n fan geweest van de comeback van Saxon. Songs als Beyond The Grave, Searching For Atlantis zijn feitelijk saai. Gelukkig staan er veel uptempo tracks op zoals bijvoorbeeld een English Man 'O War is wel weer van ouderwets niveau. Ach, ik heb nu al zin in Graspop want daar zie ik ze weer

Gerelateerde nieuwsberichten

Deel dit artikel op: