23-02-2011 @ 19:48
Alamo Race Track, de hofleveranciers van het spannende gitaarpopliedje met een twist, zijn terug. Op Unicorn Loves Deer (release maart 2011) laten de Amsterdammers horen dat ze nog steeds meesters zijn in het maken van bloedmooie nummers vol fraaie melodieën, dwarse ritmes en vocale harmonieën. Soms ongrijpbaar, soms neurotisch, maar altijd met oor voor een gouden melodie.
Unicorn Loves Deer is een album vol multidimensionale popliedjes. Zoals we dat eigenlijk gewend zijn van Alamo Race Track. Neem titeltrack Unicorn Loves Deer, een liedje dat in je kop gaat zitten en daar minstens een week lang niet uit gaat. Verslavend. Of tweeluik Hypnotised. Deel I is een van tempowisselingen uit elkaar spattende versie. Hypnotised II een sobere uitvoering die lijkt te knipogen naar het de dromerigere werk van Mercury Rev. Eigenlijk word je als luisteraar vanaf opener Apples aan de hand genomen en pas bij afsluiter Killerlake los gelaten. Niet eerder klonk de band rond liedjessmid Ralph Mulder zo harmonieus en consistent.
Meer dan de vorige albums is Unicorn Loves Deer een geheel, een album waar je van begin tot eind naar wilt luisteren. En waar je na de tiende keer luisteren nog steeds nieuwe dingen in ontdekt. Noem het goed songschrijven, noem het typische Alamo Race Track-liedjes. Van die nummers die zo achteloos klinken, maar het perfecte popliedje akelig dicht benaderen. Zonder dat de band daar zelf bij stil lijkt te staan.
Unicorn Loves Deer is de opvolger van Birds at Home (2003) en Black Cat John Brown (2006). Sinds vorig jaar speelt Alamo Race Track in een iets gewijzigde bezetting: naast Ralph Mulder (zang/gitaar) en Leonard Lucieer (bas) zijn drummer Robin Buijs en Rik Elstgeest als percussionist/vibrafonist aan de band toegevoegd. Djurre de Haan maakt live het kwintet compleet als bassist.
http://www.alamoracetrack.com/