Legendarisch Amsterdamse band Fatal Flowers kondigt reünie aan met uitgebreide toer

17-01-2019 @ 11:56

‘When Hell freezes over’, zeggen de Amerikanen bij onmogelijk geachte wensdromen over reunies van favorietebands uit het verleden. Alleen als de hel bevriest, gaat het gebeuren. Dat mag zo geweest zijn bij The Eagles, maar bepaald niet bij de legendarische Amsterdamse gitaarrockband Fatal Flowers. Die hadden na bijna 30 jaar slechts wat licht aandringen nodig voor hun nooit meer verwachte reunie. De Flowers gaan in juni op een uitgebreide reunietoer, met de kick-off op Dauwpop in Hellendoorn op 30 mei. Een gitaarrevival hangt ons boven het hoofd.

Eerst even een beetje context geven bij deze reunie. The Fatal Flowers – vaak ook geschreven zonder lidwoord –behoorden van midden tot en met eind jaren '80 tot de protagonisten van de Amsterdamse ‘gitaarschool’, door sommigen wel de Amsterdamse ‘gitaarmaffia’ werd genoemd. Direct na de doombands uit de eerste helft van dat decennium grepen ze terug op de kracht van opbeurende melodieuze rocksongs, met invloeden uit de tegelijkertijd lopende Paisley Underground, maar ook uit de ‘70s New Yorkse punk- en new wave-scene en de Engelse pubrock.

De band was ambitieus, werkte er met een voor die tijd ondenkbaar arbeidsethos aan en nam muziek op in het buitenland met beroemde producers als Craig Leon (Blondie), Vic Maile (Dr. Feelgood en Motorhead) en Bowie- gitarist Mick Ronson. Met laatstgenoemde zelfs tweemaal. Ze stonden in 1987 op Pinkpop, in de tijd dat maar een Nederlandse band per jaar dat mocht. Ze sleepten een Zilveren Harp en twee Edisons in de wacht ver voor de tijd van de wildgroei aan (sub)categorieen. Toch gaven ze er de brui aan in 1990, het jaar waarin ze zelfs in het vermaarde ZDF-programma Rockpallast stonden. Hun livereputatie was sowieso gigantisch. Met recht een legende.

De erfenis: een met drie albums gevuld cv, oke drieenhalf met het aan alles voorafgaande minialbum Fatal Flowers (1985). Bekendste single was Younger Days, titeltrack van het officiele debuut uit 1986. Rolling Stone sterjournalist David Fricke wijdde een toprecensie aan dat album. Daarna volgden de twee met Ronson gemaakte albums Johnny D. Is Back! (1988) en Pleasure Ground (1990). Eerstgenoemde is blijkens een recente lijst in het blad Lust For Life nog altijd een onverbiddelijke klassieker voor de critici. De reunie van The Fatal Flowers gaat plaatsgrijpen in de laatste line-up, die van Pleasure Ground. Dat is met enerzijds oprichters zanger/gitarist Richard Janssen en drummer Henk Jonkers plus anderzijds sologitarist Robin Berlijn en bassist Geert de Groot.

de onverwachte reünie

‘Stop The Presses,’ om met een tekstregel uit Johnny D. Is Back! te spreken. Dit is groot nieuws, de terugkeer van The Fatal Flowers. Hoofdverantwoordelijke voor de terugkeer van de gitaarrockers is Frank Satink, festivalprogammeur van Dauwpop/Goomah Music. Op dat festival zal dan ook de premiere plaatsvinden op 30 mei. Dat eerste optreden valt samen met het 25-jarige jubileum van Dauwpop. Hell freezes over in Hellendoorn, hoe toepasselijk is dat?

Maar het is helemaal geen moeilijk tot stand gekomen reunie. Integendeel zelfs, aldus founding fathers Janssen en Henk Jonkers. ‘Toen Frank me belde over een reunie, verwachtte ik er niks van. Maar hij wilde het toch proberen,’ vertelt Janssen. ‘Hij belde terug en zei dat de rest er toch “niet geheel afwijzend” tegenover stond. Toen we met Mick Ronson in de studio zaten, liepen we als band soms even vast. Dan kwamen we er niet meteen uit. “Just Play!” zei hij dan altijd. Toen dacht ik: ja makkelijk praten als je Mick Ronson heet. Nu dertig jaar ouder en een paar jaar wijzer denk ik: ja misschien had ie gewoon gelijk en is het inderdaad zo simpel, just play.’