31-03-2006 @ 08:37
It's the part of the story where I finally get up and leave the Central Valley, This album pretty much closes the book on Grandaddy. Het hoge woord is er uit bij Jason Lytle. Na drie albums en een berg EPs houdt de Amerikaanse indie-rockband het voor gezien. Als brein en geestelijk vader van de band liet Lytle de rest van Grandaddy - gitarist Jim Fairchild, keyboard-speler Tim Dryden, bassist Kevin Garcia en drummer Aaron Burtch - in december 2005 al weten dat het min of meer mooi was geweest. Dat was niet de makkelijkste boodschap om te brengen: It's been rough. All the dedication, there's no way it could have been easy. But everybody knew already. We just had to sit down and make it official amongst ourselves.
Daarna duurde het even voordat Lytle weer zin had om een instrument op te pakken. Gelukkig gebeurde dat uiteindelijk wel, zodat Grandaddy de fans een passend afscheidscadeau kan geven in de vorm van het 15 mei te verschijnen nieuwe album Just Like The Fambly Cat. It's the part of the story where I finally get up and leave the Central Valley. De vijftien nieuwe nummers en het feit dat dit de laatste composities van het illustere gezelschap zijn, maken van Just Like The Fambly Cat een album om te koesteren.
Grandaddy maakte het album samen met engineer Dave Trumfio in Lytle's 24-track thuisstudio. Een perfect gekozen samenwerking, want Lytle en Trumfio zijn van dezelfde leeftijd, houden van dezelfde muziek en gaan net zo lang door tot het gewenste geluid bij een nummer is gevonden. Tijdens de opnamen luisteren de twee in de auto naar de nummers, gewoon om te ervaren hoe ze aanvoelden. Net als op alle Grandaddy-albums kennen ook de nummers op Just Like The Fambly Cat de intrigerende, en zo karakteristieke, mix van kunstmatig en natuurlijk geluid. Just Like The Fambly Cat voelt mede daarom als een carrire-retrospectief, maar dat is het natuurlijk zeker niet. Het is het afscheid van een van de leukste en opvallendste indie-rockbands van de laatste jaren.
(v2)