07-11-2006 @ 21:29
door Sicco Roukema
Deftones "Saturday Night Wrist"
(Warner music)
Op papier zou dit album misschien niet zo interessant mogen lijken (immers voor veel mensen heeft de nu metal beweging afgedaan), maar ik vind dat Saturday Night Wrist alle verwachtingen overtreft. Opener Hole In The Earth blaast een ieder volledig weg. Een muur van gitaar, feedback en de sublieme strot van Chino zorgen er voor dat je onmiddellijk deze track weer opzet. Weergaloos en ongelofelijk voor een band die bijna uit elkaar lag en die lang over dit album heeft gedaan. Dit is feitelijk het logische vervolg op White Pony. Chino heeft voor de zanglijnen gewerkt met vriend Shaun Lopez en het resultaat mag er zijn. Helemaal wordt dat duidelijk bij de derde track van het album, Beware. Voor mij persoonlijk het mooiste Deftones nummer tot op heden. Op Mein komt Serj Tankian (SOAD) langs voor wat gastvocalen en zijn lage vocalen steken mooi af bij de hoge partijen van Moreno. De invloed van Team Sleep hoor je terug in het elektronische Pink Cellphone. Saturday Night Wrist breng een schitterende combinatie van metal en atmosfeer. Geen dom geriff, maar mooie melodieuze akkoorden die een muur neerzetten waar je alleen maar ontzag voor kan hebben.
Intwine "Pyrric Victory"
(V2)
Het debuutalbum van Intwine was zeker niet slecht. Zeer professioneel geluid, goeie zang en een handvol sterke songs. Op hun tweede album gaat de band verder en trekt men de sfeer iets meer naar het donkere. Niet verkeerd, zeker niet en op Cut Me Loose tovert Roger er een wonderschone zanglijn uit. Verder wordt er buitengewoon goed gemusiceerd maar ontbreekt de broodnodige spanning. En dat gaat na het vierde nummer opbreken. Veelal hoor ik eenzelfde soort opbouw en gaan de songs langzaam als dikke stroop voorbij zonder te beklijven. De band heeft zondermeer veel in zich en ook op Pyrric Victory staan een aantal goeie songs. Als geheel echter laat het album geen blijvende indruk achter, Het klinkt lekker, maar daar is alles mee gezegd.
Revolution Riot "Blues For The Spiritually Retarded"
(Feedback Boogie/Sonic Rendezvous)
Of ze zo uit de riool van de Sunset Strip zijn gekropen. Revolution Riot uit Stockholm levert met Blues For The Spiritually Retarded hun tweede album af. En het is duidelijk een sleazy voltreffer. 8 heerlijke rockers die aan de vroege Motley Crue en LA Guns doet denken. Niets origineels te bespeuren, maar zo goed gedaan dat de spetters er van af vliegen. Zo goed heb ik in lange tijd geen sleazerock gehoord. Met gelijke injecties blues en rock giert dit stel rioolratten door de songs heen.
My Chemical Romance "The Black Parade"
(Warner music)
Schreef ik voorganger 'Three Cheers For Sweet Revenge' al helemaal de lucht in, The Black parade is absoluut niet wat ik verwacht had. De band overtreft haar kunnen op alle fronten. Ik had een vervolg op het vorige album verwacht, maar de band gaat 180 graden de andere kant op en levert een muzikaal spektakel af vol theatrale bombast, classic rock, powermetal, punk en rock 'n roll. Menig act zo met zoiets pretentieus volledig een buikschuiver maken, maar MCR komt sterker uit de strijd dan wie dan ook. Wat een ongelofelijk genot is dit album. I Don't Love You is misschien wel een van hun mooiste songs, maar ook Teenagers, Welcome To The Black Parade en Sleep zijn hoogvliegers. Hoe bombastisch alles ook mag klinken, de composities zijn zo geweldig sterk, dat dit niet overheerst. Fans van het eerste uur moeten misschien even slikken, maar een ieder zal moeten toegeven dat deze band durft en overwint. Staande ovatie!
Volgende week ondermeer recensies van Kreator (dvd), Black Crowes, Powerman 5000, Angra en Whitesnake