ZWARE AANRADERS WEEK 05

30-01-2007 @ 16:23

door Sicco Roukema

Skinny Puppy "Mythmaker"
(SPV)
De wederopstanding uit 2005 bleek geen éénmalige stuiptrekking voor Skinny Puppy. De band die in 1994 stopte na het overlijden van toetsenist Dwayne Goettel. Mythmaker is wederom een indrukwekkend album geworden in al haar donkerheid. Geen gemakkelijke plaat, maar dat is ook een woord wat niet in het vocabulaire van de band voor komt. De industrial beats, de samples en de donkere vocalen leveren ditmaal niet slechts de sfeer van een slachthuis. De band komt iets ingetogener uit de hoek dan normaal en er zit een klein beetje gevoel in de nummers. De heftige uitspattingen zijn veel gedoseerde en Mythmaker is meer een luisterplaat geworden. Maar wel een heftige, want ondanks het wat ingetogen karakter, ligt hij toch op de goede manier zwaar op de maag. Zoals we van een band als Skinny Puppy mogen verwachten.

Slipknot "Voliminal: Inside The Nine"
(Roadrunner / CNR entertainment) DVD
Ik weet niet goed wat ik hier nu mee aan moet. Is dit artistiek? Is dit de grimmige kant van Slipknot?? Een verzameling losse beelden, flarden van optredens, onsamenhangende opnames, etc. 90 minuten lang naar iets kijken waar je binnen 2 minuten al de draad van kwijt bent. Dvd 2 is beter. Een paar live tracks en wat videos (Vermilion Pt 2!!!!!). De rest is niet te trekken.

The Hold Steady "Boys And Girls In America"
(Vagrant / Pias)
Wie op dit moment nog niet van The Hold Steady heeft gehoord, heeft waarschijnlijk enige tijd op Mars gebivakkeerd. The Hold Steady is namelijk the next big thing. Alhoewel, kan men daar eigenlijk wel van spreken bij een band die met deze cd haar derde album aflevert? Misschien niet, maar een feit is wel dat deze derde het startsein is naar het sterrendom. En dat is niet meer dan terecht. Boys And Girls In America is bijna een all-American classic. De tijd zal het leren, maar de composities schreeuwen er in ieder geval om. Met een zanger die een zelfde manier van zingen heeft als The Boss tijdens "Born To Run" en een band die uit de bocht vliegt van inspiratie is dit een album dat verbaasd. Het stickertje met een uitspraak van een Rolling Stone journalist op de hoes zegt genoeg: "Damn You, Hold Steady! How Can A Band Be That Good". Ik vraag het mij ook af. Dit ruikt naar zo'n superalbum uit de jaren 70 en 80 van een band die piekt in creativiteit en hoe lang hebben we dat al niet meer gehoord. Tekstueel is het bijna of een beat generation schrijver alles heeft opgekalkt en de nummers die invloeden hebben van Thin Lizzy ("Hot Soft Light"), Bruce Springsteen ("Stuck Between Stalions", "Ship Ahoy") en Counting Crows ("First Night"), maar nergens gedateerd overkomen, moge het duidelijk zijn dat hier kwaliteit geboden wordt. Niets te veel gezegd

Phased "Medications"
(Elektrohash / Sonic Rendezvous)
De laatste tijd komen er veel goede albums af van Elektohash, maar dat kan nooit een garantie zijn voor constante kwaliteit. Dat bewijst het album van Phased uit Zwitserland. Psychedelic Deathrock noemen ze het zelf. Ik noem het stoner met wat punkrock invloeden. Het album begin hoopvol met lekker zware riffs, maar als Chris Sigdel zijn bek opentrekt is het snel gedaan met de pret. Met een afschuwelijk accent en een gemaakte Johnny Rotten rollende R bralt hij zich door de nummers heen. Niet alleen zijn manier van zingen doet snel afhaken, ook de magere composities met als snel dieptepunt "Reminder". Dit deed mij er aan herinneren dat ik de vuilnis buiten moest zetten. Daar kon dit cdeetje nog snel bij…

Clap Your Hands Say Yeah "Some Loud Thunder"
(Wichita / V2)
Kijk dit is intrigerend. Wie herinnerd zich de hype van vorig jaar nog. De band die middels Myspace en veel touren bewees dat het mogelijk was op eigen houtje veel cd's te verkopen. Toen het album daarna alsnog via een major deal uitkwam bij V2 was er helemaal geen houden meer aan. Nu licht vrij snel het tweede album voor mijn neus en ik hoor een totaal andere band. Een band die commerciële zelfmoord pleegt. Weg zijn de pakkende deuntjes, alles lijkt de band er aan gelegen de luisteraar op het verkeerde been te zetten. Een zeer vreemde, overstuurde productie (van een producer die normaal bekend staat om zijn prachtige werk met oa Mercury Rev.) en flarden van liedjes, losse ideeën en rare korte deuntjes. De band doet mij heel erg denken aan een mix tussen Syd Barret en Guided By Voices. Of het goed is ben ik nog niet uit.

Ben Kweller "Ben Kweller"
(Red Ink / Rough Trade)
Met zijn slome kop siert hij de voorkant van de cd. Ben Kweller, een begenadigd liedjesschrijver. Ook zijn derde album lijkt weer zo uit de welbekende mouw te zijn geschud. Argeloos tovert hij het ene sympathieke liedje na het andere er uit. Heerlijke powerpop met invloeden van Tom Petty en Brendan Benson en met een flinke dosis melancholie en ee lekker snik. Ontroerend is hij op "Sundress" en "Thirteen", naïef rockend op "This Is War" Deze gast is jong (25) en heeft ontzettend veel talent waar hij heel gemakkelijk mee om springt. Wellicht iets te gemakkelijk, waardoor hij nog steeds geen meesterwerk heeft afgeleverd, maar toch is ook Ben Kweller weer een geslaagde cd.