ZWARE AANRADERS WEEK 09

26-02-2007 @ 17:02

door Sicco Roukema

Fu Manchu "We Must Obey"
(Century Media / EMI music)
We Must Obey heet het nieuwe album van de coolste band uit Orange County. Obey To The Fuzz zullen ze waarschijnlijk bedoelen, want Godallemachtig wat duwen ze het gaspedaal er weer op. De band komt agressiever dan ooit uit de hoek en gaat terug naar albums als Eatin' Dust. Artwork is ditmaal minder mooi dan normaal en dat is jammer voor de vinyl liefhebber. Je wilt tenslotte een totaal pakket. Maar dat is het enige punt van kritiek wat ik kan verzinnen, verder is dit een absolute topplaat die het imago van de band als ultieme Californische rockband alleen maar versterken.

Daath "The Hinderers"
(Roadrunner / CNR ent.)
Dit is een album wat mij zondermeer verraste. Ik kende de voorganger persoonlijk niet (Futility uit 2004) maar las op internet wel veel negatieve dingen. Na beluistering van The Hinderers lijkt het wel of ze het over een totaal andere band hebben. Wat ik hier hoor is mega strakke deathmetal met de juiste trash invloeden. Het geheel is uitstekend geproduceerd (James Murphy) en de band durft qua ritmes en onconventionele overgangen zeer veel. Drummer Kevin Talley is een absoluut beest. Tracks als Ovum, Cosmic Force en Dead on The Dance Floor zijn regelrechte aanslagen om de lichtsnelheid.

Messiah's Kiss "Dragonheart"
(SPV/CNR ent.)
Metal voor echte mannen!! Zo stoer als het maar kan. Moddervette riffs, veel dubbelbass drumwerk en powervolle vocalen. Het derde album van Messiah's Kiss levert datgene af wat de fan van ze wil horen. Powermetal van een hoog niveau, snel, hard en melodieus. Er zit bijzonder veel gang in het album, maar af en toe laat de band ook horen in de rustigere stukken goed uit de weg te kunnen (Where The Falcons Fly). Verder is het vooral het hardere staal wat men laat horen en die zijn natuurlijk voorzien van sprekende titels als The Ivory Gates, Steelrider en Dragonheart.

Helloween "Live In Sao Paulo"
(SPV/CNR ent.)
Wat vroeger Budokan was is nu Sao Paulo. Grote bands nemen daar nu hun live albums of DVD's op. De duizenden fans gaan er helemaal uit hun plaat. Zo ook bij de happy metal van Helloween. Zeer veel werk van hun Keeper Of The Seven Keys album. Strak uitgevoerd, dat is onze Duitse vrienden wel toevertrouwd. En opzwepende shows van een band in topvorm. Deze dubbelaar is een must voor de fans, maar misschien willen die ook wel wachten op de DVD die binnenkort uitkomt en ook hierop zal worden gerecenseerd.

Bloc Party "A Weekend in The City"
(V2)
Het weekend in met Bloc Party. Hoe zal dat eruit zien? Op z'n Brits natuurlijk, met een goede lading engelenpoeder in de neusgaten. Bloc Party, de slimste jongens uit de nu school van Britse hype bandjes. Een band die afstandelijkheid (die punkfunk een beetje eigen is) en gevoel moeiteloos liet samensmelten op hun indrukwekkende debuut, leveren hun "altijd moeilijke" tweede album af. Op het eerste gehoor een totaal andere plaat die de toegankelijkheid wat mist die haar voorganger kenmerkte. Voor deze moet je even gaan zitten. Tekstueel sijpelt het nihilisme door. De computer generatie spreekt over lamlendigheid, of zelfs apathie, over wat cocaïne bij kan dragen in het leven en andere donkere inzichten, over racisme en geweld. Een prachtig en duidelijk tijdsbeeld. Muzikaal is het ingetogener geworden. Zanger Okereke zingt met meer beleid en laat zijn uitbarstingen achterwege. De knallende Gang Of Four gitaarhooks worden ditmaal ook vaak opgevangen door elektronica, maar het bijna aan Timbaland doen denkende drumwerk is gebleven. Echte singles staan er niet op, A Weekend In The City moet in zijn geheel verorberd worden. In mijn optie is deze tweede een betere cd dan het springerige debuut. De schoonheid ontlaakt na meerdere luisterbeurten en ondanks de donkere visie krijg je ook van deze plaat zin in het weekend

Tokyo Police Club "A Lesson In Crime"
(Paper Bag / V2)
Dat hippe gitaarbandjes niet alleen maar uit de UK komen bewijst Tokyo Police Club. Nee, ze komen ook niet uit Japan, maar uit Canada. Ze klinken wel zeer Brits en liefhebbers van The Arctic Monkeys en Bloc Party moeten dit opgefokte plaatje zeker eens gaan luisteren. Politiek getinte teksten worden met gebalde vuist op de argeloze luisteraar afgevuurd. Een band met het hart op de juiste plek die het ook nog aannemelijk weet te verpakken. Dat niet alles even origineel klinkt nemen we dan ook op de koop toe. Deze EP doet me wel verlangen naar een volwaardig album.

The Hipshakes "Shake Their Hips"
(Slovenly/ Sonic Rendezvous)
Godallemachtig, ik dacht dat The Oblivions niet meer bestonden. Doen ze ook niet, maar deze Engelse honden mogen de fakkel overnemen. En dat vond zelfs Eric Oblivion, want die bracht op zijn eigen label al eens een single uit van The Hipshakes. 14 tracks in krap 23 minuten en een ongelofelijk rammelende productie zouden de liefhebber genoeg moeten zeggen. Dit is garage rock 'n roll zo als het moet zijn, met de meters in het rood. Of je speakers opgeblazen zijn. Stupide maar ongelofelijk goed gedaan. Trash galore in de beste zin van het woord en dat met keurmerk stempel van de meester . Moet ik hier meer woorden aan vuil maken? Lijkt me overbodig. Kopen is mijn advies…

You Am I "Convicts"
(Yep Rock/ Sonic Rendezvous)
You Am I is groot is Australië. De band bestaat al sinds 1989 en heeft een reeks albums uitgebracht waarbij in het thuisland drie de nummer 1 positie hebben bereikt. Na een radiostilte van meer dan 4 jaar is Convicts een zoveelste overtuigende bewijs van de klasse van dit trio. The Replacements en The Kinks zijn aanwijsbare invloeden van frontman Tim Rogers, maar natuurlijk ook de oude Australische punkhelden als Radio Birdman. In 36 minuten laat de band een onuitwisbare indruk achter en klinken ze alsof ze hun debuut album op ons los laten. In de wereld van You Am I duren liedjes zelden langer dan 3 minuten en de band gaat razend van start met "Thank God I've Hit The Bottom". Gelijk één van de ruigste tracks op het album. De daarop volgende songs zoals "Friends Like You" en "Nervous Kid" zijn super pakkend en strak gespeeld. Gas wordt er teruggenomen in liedjes als "Secrets", maar verder wordt het gas er goed opgehouden. De grote status die de bad in eigen land heeft valt volkomen te begrijpen. De composities zijn stuk voor stuk ruig en pakkend en meezingen moet na 1 keer luisteren lukken. Simpel en doeltreffend.

Bromhead Jacket "Dits From The Computer Belt"
(Cha Cha / Pias)
Het aantal Britse bands is werkelijk niet aan te slepen. Ze zullen daar wel denken dat het ijzer gesmeed moet worden als het heet is. Mij hoor je niet klagen, zeker niet zolang het top releases als de Bromhead Jackets oplevert. Groot zullen ze in de Lage Landen niet worden. In ieder geval niet zo groot als de Arctic Monkeys. Maar lekker onstuimig klinkt het allemaal wel. Productioneel iets te blikkerig, maar het zal deze opgeschoten huftertjes hun reet kunnen roesten. Het spelplezier knalt er van af en de fuck you houding helemaal. Op het moment dat deze recensie gedrukt staat heb ik ze al gezien in Paradiso. En op het moment van schrijven kan ik niet wachten om ze te zien. Maar ik voorzie dat ze alle festivals ook plat komen spelen van de zomer. Het is ze gegund.