ZWARE AANRADERS WEEK 14

02-04-2007 @ 11:21

door Sicco Roukema

Type O Negative "Dead Again"
(SPV / CNR)
In tegenstelling tot de vorige T.O.N. albums, gaat Dead Again snel van start met de uitstekende titeltrack. Zo keert Type O enigszins terug naar haar roots van Slow, Deep And Hard en Bloody Kisses. Tripping A Blind Man begint log en doomy, maar ook deze ontpopt zich als een regelrechte snelle hardcore achtige track. Totaan de geweldige break, waar de band zich terug laat vallen in Sabbath riffs en een wel heel mooi vocaal stuk. The Profits Of Doom klokt over de 10 minuten en is weergaloos. De huilende vocalen van Peter Steele liggen weer dik bovenop de productie, de gitaren hebben die kenmerkende sound en de drums klinken wat dof. Type O Negative klinkt als geen andere band en dit nieuwe album is weer verschrikkelijk goed. Peter Steele zal Peter Steele niet zijn als er geen aanstoot aan zijn teksten gegeven kan worden. Ditmaal zet hij zijn standpunt over abortus uitéén in These Tree Things. Ik denk dat Bush het met hem eens is, maar wat geeft het. Het is de man zijn mening en hij verwoordt het op intelligente wijze. De 78 minuten die Dead Again telt is er niet 1 te lang!

Shining "V. Halmstad"
(Osmose Productions)
Dat dit geen vrolijke jongens zijn wisten we al. Eind 2006 verscheen er op de website van Osmose het bericht dat frontman Kvarforth vermist was en in een brief had laten weten een einde aan zijn leven te willen maken. De band vond dit niet verrassend omdat ze allemaal aan heftige depressies schenen te lijden. Kvarforth had zelf wel voor een nieuwe frontman gezorgd Ghoul (dat had die de band bij mail laten weten). Toch bleek hij niet dood, maar zelfs springlevend en wist de woede van de Zweedse autoriteiten op de hals te halen door bij een optreden pis uit een fles te drinken, zichzelf te snijden met allerlei scheermessen en deze uit te delen aan de kids. De zogenaamde Ghoul was dus gewoon Kvarforth zelf. Nu mag de band zelfverminking en zelfmoord propageren en een vreselijke reputatie hebben, de muziek is ontzettend verzorgd. Op de vocalen na klinkt het zeer goed. De nieuwe leadgitarist legt een behoorlijke stempel op het geluid en kan met gemak switchen tussen echte metal en mooie new wave. Ik ben zelf geen black metal fan, maar deze V is zeer goed te pruimen. De uitstekende productie en het meer dan geweldige spel maken dit tot een intrigerend geheel. Jammer dat het tekstueel zo ziek is.

The Stooges 'The Weirdness'
(EMI Music)
Na ongeveer 35jaar is die er dan. Het 4e Stooges album. Was het het wachten waard? Om eerlijk te zijn niet. Begrijp me niet verkeerd, The Weirdness is geen slecht album, maar het doet de tegenwoordige live reputatie en de legendarische reputatie op grond van hun vorige platen geen eer aan. The Stooges legden de bodem voor punkrock en metal en waren hun tijd zo extreem ver vooruit, dat een nieuw album nu nog weinig hout snijdt. Met opener Trollin' doet de band wat je mag verwachten. Strakke punkriffs en over een furieuze en solide basis. Maar Iggy Pop zijn stem ligt niet lekker in de productie en om eerlijk te zijn zingt hij een aantal tracks zeer vals. Het klinkt allemaal een beetje tam en afgeraffeld. De titeltrack is een draak van een nummer en zo staan er nog een paar vullers op. She Took My Money is ok en ook Mexican Guy (lekkere solo's), maar vaker klinkt de band vermoeid en slap. Alsof het een verplicht nummer is. Jammer. Hier had ik echt meer van verwacht

Good Charlotte "Morning Revival"
(Sony / BMG)
Lekker die plaatjes waar de meeste popcritici hun neus voor ophalen. Good Charlotte bijvoorbeeld. De laatste tijd meer bekendheid vergaren omdat de broertjes Joel en Benji Madden het met allerlei sterretjes doen. Maar hoe is de muziek? Misery, Keep Your Hands Of My Girl zijn echte prijsschieters. De onontbeerlijke, iets te zoete ballads ontbreken natuurlijk ook niet en kunnen zo ingeruild worden voor die van Simple Plan. Maar de band is zondermeer gegroeid in de composities. De punkpop heeft plaats gemaakt voor meer alternatieve pop. Alles klinkt natuurlijk nog steeds lekker luchtig en zal menig puberhart sneller doen laten kloppen. Buiten deze clichés is Morning Revival best een ok album geworden met aantal uitschieters naar boven.

Aeon Spoke "Aeon Spoke"
(SPV / CNR)
Dat deze band gedeeltelijk uit LA en Miami kwam verbaasde mij zeer. Had trouwens niet verwacht dat ze sowieso uit Amerika kwamen, want het geluid doet Europees aan. Veel melancholie is terug te vinden in de composities. Het zijn 10 goed verzorgde songs die een donkere sfeer uitademen. De stem van Paul Masvidal doet heel in de verte denken aan die van Muse zonder de hoge regionen. Het is allemaal goed gedaan, maar het ontbreekt aan een aantal songs die er uit springen. Het geheel klinkt nu wat vlak en allemaal wat hetzelfde.

Idlewild "Make Another World"
Het zijn nummers als If It Takes You en Everything (As It Moves) die een beetje de oude Idlewild laten terughoren. Idlewild is altijd al een band geweest die ik gevolgd heb en hun waanzinnig goeie springerige gitaarpunk is langzaam geëvalueerd naar een mooie mix tussen stevig gitaarwerk en puur Britse rock. Een erg mooi voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld You And I Are Both Away wat lekker vuig begint, maar gladgestreken wordt door de wonderschone zanglijnen. De lekker tegendraadse gitaarloopjes hoor je ook terug in A Ghost In The Arcade. Idlewild is lang zo hard niet meer als vroeger, maar heeft haar roots nooit verraden en heeft dit op latere albums heel mooi weten te verweven in hun meer mooiere liedjes. Tranentrekkend mooi is bijvoorbeeld Once In You're Life. Dit nummer heeft echt alles. Een prachtige zanglijn, goed gitaarwerk en heerlijke gitaarsolo's. Wat een klasse!!!! Jammer dat ze nooit groot zijn geworden, want ook Make Another World is echt een prachtplaat!

Re-Release
ELO "Out Of The Blue"
ELO "Balance Of Power"
Sony Music heeft besloten twee klassieke albums van ELO te re-releasen. Het zijn niet de beste platen van de band. Balance Of Power wordt zelfs gezien als één van hun minste albums. Toch had de band wel een hit in '86 met Calling America. Om eerlijk te zijn heb ik eigenlijk wel veel plezier beleeft aan deze cd. Het is zo typerend jaren '80 dat het gewoon weer leuk wordt. Of je de soundtrack van Xanadu hoort of naar een aflevering Miami Vice zit te kijken. De heruitgave is een re-master en kent 7 bonustracks

Out Of The Blue is echt een klassieker en wie heeft de dubbel vinyl versie niet in de kast staan. Deze nieuwe uitgave ziet er helemaal super uit. Een prachtig boekje met veel nieuwe foto's, bouwplaatje voor de ELO vliegende schotel en liner notes. Daarbij telt het album ook nog drie bonus tracks. Dit is hoe een heruitgave eruit moet zien. En daarom moeten mensen ook cd's blijven kopen. Dit is niet te downloaden, dit moet je zien en voelen.