ZWARE AANRADERS WEEK 16
16-04-2007 @ 22:47
door Sicco Roukema
Black Stone Cherry "Black Stone Cherry"
(Roadrunner / CNR Entertainment)
Roadrunner is Black Stone Cherry behoorlijk aan het pushen en mijn insziens is dit volkomen terecht. Het debuut van deze jonge gasten klinkt doorleefd en goudeerlijk en slaat een mooie brug tussen oud en nieuw. Black Crowes en Lynyrd Skynyrd worden perfect vermengt met StoneSour en Nickelback. Stoere mannenrock om wijdbeens bij te staan, luchtgitaar te spelen en een blik bier bij open te trekken. En net wanneer je bijna gaat denken dat de moddervette riffs geen effect meer hebben om dat ze in ieder nummer zitten, neemt de band gas terug in lekkere liedjes als Hell And High Water. De cover Shapes Of Things is met respect uitgevoerd en de 4 nummers daarna hakken er weer goed in. Dit is rock met een hoofdletter R. Goeie songs, uitstekende zanger, lekkere solo's. Wat wil men nog meer. Ik geniet hiervan in ieder geval.
Alan Morse "Four O' Clock and Hysteria"
(SPV / CNR)
Voer voor progrockers en gitaarliefhebbers. Alan Morse laat zijn instrument het woord doen op de 12 songs die uit elkaar spatten van vakmanschap. Luister eens naar Return To Whatever en hoe daar gemusiceerd wordt. Bijna beangstigend. Zijn Spock's Beard maatjes doen ook mee evenals zijn broer die al producer opduikt.
Yourcodenameis: Milo "They Came From The Sun"
(V2)
Waarschijnlijk zit YCNIM in een creatieve piek want nog maar kort na Print Is Dead vol. 1 is hier het tweede album. Newcastle is de plaats waar bands als The Future Heads en Maximo Park vandaan komen, maar muzikaal heeft YourCodeNameIs:Milo daar niet één enkele overeenkomst mee. Dit nieuwe plaatje schijnt in korte tijd in elkaar gedraaid te zijn met allerlei bevriende muzikanten die variëren van The Bloc party tot aan Get Cape. Wear Cape. Fly. Het resultaat mag een eclectisch geheel genoemd worden dat met name hangt op elektronica. "Pacific Theatre" opent het album lekker strak met een volvette muur van gitaren, maar gaandeweg komt er steeds meer muzikaal avontuur aan te pas die het midden houdt tussen indie rock en al eerder genoemde elektronica. Het levert in ieder geval een lekker toegankelijke sound op
Soulsavers "It's Not How Far You Fall, It' The Way You Land"
(V2)
Wat een prachtplaat!! Voor mij een absolute verrassing. Soulsavers bestaat uit Rich Machin en Ian Glover en deze twee heren hebben met name bekendheid gegenereerd met remixes voor Doves, Starsailor en de Beastie Boys. In 2003 debuteerde ze met "Touch Guys Don't Dance" en dit is dan hun tweede album. Belangrijkste troef op deze tweede is Mark Lanegan die op 8 van de 11 songs de leadvocalen voor zijn rekening neemt. De sfeer is zo donker, maar ook zo warm. "Revival" is een soort gospel song en "Ghosts Of You & Me" klinkt als een latere Nick Cave song. Piano, de softe, stoffige beats en de donkerbruine stem van Lanegan slepen je volkomen mee. Wil Oldman en Jimi Goodwin ( The Doves) doen ook nog mee. Ook de instrumentale tracks als "Arizona Bay" (misschien wel het mooiste nummer) klinken ontzettend spannend. Afsluiter is een buitengewoon sterke coverversie van "No Expectations" van The Rolling Stones. Als er inderdaad ergens redders rondlopen dan moeten het deze heren zijn.
Cobra Starship "While The City Sleeps, We Rule The Streets"
(Fueled By Ramen / Warner)
Cobra Starship scoorde in thuisland Amerika een lekkere hit met Bring It! (Snakes On A Plane). Het was de titeltrack van een luchtige horrorhit met Samual L. Jackson in de hoofdrol. Een film die hier de bioscoop niet gehaald heeft en in 1 keer op dvd uit is gekomen. Cobra Starship lijkt een zelfde lot beschoren. While The City Sleeps is een luchtige plaat met een aantal songs die blijven hangen (Send My Love To The Dancefloor, The Church Of Hot Addiction, Keep It Simple), maar ook een aantal niemendalletjes. Ze missen het theatrale van Panic At The Disco en het vermogen alleen maar sterke liedjes te schrijven van Fall Out Boy. Desalniettemin een aardig debuut.
Grinderman "Grinderman"
(EMI music)
Waar The Stooges de plank volledig misslaan en met The Weirdness een grote fout hebben begaan, komt Nick Cave geheel onverwacht met een spijkerruige plaat op de proppen die zondermeer in menig jaarlijstje zal prijken. Grinderman is zijn nieuwe band met oude maatjes Warren Ellis, Martyn Casey en Jim Sclavunos van The Bad Seeds. Deze cd schijnt uit improvisatie te zijn ontstaan en de hernieuwde samenwerking heeft het beste in de heren boven gebracht. De band beukt zo donker mogelijk er op los in louter klasse songs als No Pussy Blues, maar weet ook gas terug te nemen en de koude rillingen te bezorgen met nummers als Electric Alice en (I Don't Need You) To Set Me Free. De grotestads blues raakt op alle fronten. Dit is zoals het moet klinken. Petje af voor de muziek en de ultra coole hangsnor van Cave.