ZWARE AANRADERS WEEK 18

01-05-2007 @ 13:20

door Sicco Roukema

Annihilator "Metal"
(SPV / CNR Entertainment)
Zo simpel kan het ook. Je album gewoonweg metal noemen. Ik vraag me inderdaad af of er in de scène een album al eerder die titel heeft gekregen. In ieder geval dekt hij de lading volledig. Het verhaal achter metal mag bekend zijn. Het album was eigenlijk al helemaal af toen Jeff Waters besloot, na vernomen te hebben dat hij toch redelijk wat invloed heeft gehad op collega muzikanten, om op ieder nummer een gastmuzikant uit te nodigen. Het resultaat is uiterst geslaagd en de rij aan gastmuzikanten op zijn zachts gezegd, indrukwekkend. Lips van Anvil, Danko Jones, Angela Gossow en Michael Amott (Arch Enemy), Jeff Loomis (Nevermore), Willi Adeler (Lamb Of God), Anders Bjorler (The Haunted), Jesper Stromblad (In Flames) en Corey Beaulieu (Trivium). Het mooiste aan het album is dat het klinkt als 100% Annihilator. Het is een ouderwets, zeer strak album geworden dat teruggrijpt naar de eerdere albums van de band. En natuurlijk met een enorme hoeveelheid uitmuntende solo's. Wat kan een metalhead zich nog meer wensen?

Shadow's Fall "Threads Of Life"
(Roadrunner / CNR entertainment)
Het aantrekken van producent Nick Raskulinecz (o.a. Foo Fighters en StoneSour) leek een logische keus gezien het feit dat Shadow's Fall geluid met het album toegankelijker werd. Opvallend is dat ook dat ze met Threads Of Life harder uit de bocht komen dan ooit tevoren. De productie knalt eruit en de band laat horen veel meer metal te zijn dan al haar tijdgenoten. Uitstekende solo's, bruut riffwerk en bovenal geweldige composities. Luister eens naar Failure Of The Devout waar oude trashmetal invloeden de boventoon voeren. De band zet zelfs een zeer geloofwaardige ballad neer (Another Lost hero). Threads Of Life is het beste album van de band tot op heden.

Southern Voodoo "Devil's Drive"
(Apache / Suburban)
Moeite met een tweede album? De jongens van Southern Voodoo kennen dat gevoel in ieder geval niet. Devil's Drive is een ijzersterk vervolg geworden dat het debuut overtreft. Allereerst is daar de geweldige productie van Chips Kiebye (Hellacopters, Dozer, etc). De gruizigheid die een band als deze nodig heeft zit erin, maar het is eveneens gelukt een transparant geluid neer te zetten waar ieder instrument tot zijn recht komt. Daarnaast zijn er de songs. Het album biedt voldoende variatie, wat al een unicum is binnen de vuige gitaarrock. Snelle rockers (zoals het Motörhead achtige Rocket To Hell, of het geweldige Go Racing (let op de backing vocalen en de gierende solo!!)) worden gewisseld met up-tempo, langzamere (de titeltrack) en zelfs boogie achtige tracks. Daarmee laten de Belgen hun veelzijdigheid horen en geeft dit alweer hoop voor de toekomstige platen. Let bijvoorbeeld maar op de break in Hammer Down. Verder is het alles wat je mag verwachten van een band als Southern Voodoo. Sleazy rock vol smerige riffs, goeie solo's, ranzige teksten en rauwe vocalen. De ultieme soundtrack voor een avondje naar de hoeren!

Fuck Vegas "Fuck, Fuck Vegas"
(Go Down Records / Sonic Renndezvous)
Fuck Vegas lijkt een vreemde eend in de bijt bij het doorgaans stoner / 70-rock label Go Down records. De 6 tracks op dit album zijn een beetje moeilijk onder te brengen. Het is meer een soort alternatieve noise band die repeterende stonerriffs speelt. Drop A Line is daar een perfect voorbeeld van. Noise, 70 drumwerk en 1 riff die maar doorgaat voor 7 minuten. De band hangt meer naar Sonic Youth, dan naar de gemiddelde stonerband. Het gitaargeluid is minder vet, maar meer indie en de vocalen zijn wat opgefokter. Daarbij draait het de band niet om de groove, maar meer om het experimentele van het in 1 riff hangen. Fuck Vegas swingt niet, maar het beukt, scheurt en trekt zich door de tracks heen.

Rose Tattoo "Blood Brothers"
(Armageddon / Rock Inc / Bertus)
Eén van de eerste nummers waar ik helemaal gek van was, betrof Astra Wally van Rose Tattoo. Een vriend op de lagere school had een verzamelbandje gemaakt Dat nummer heb ik maanden lang gedraaid. Na een half jaar vond ik hun debuutalbum bij Ypma in Alkmaar wat toen nog in de Langestraat zat en veel lp's verkocht. Waanzinnige plaat, vind ik nog steeds. En waarschijnlijk is daarmee mijn liefde voor Australische bands ontstaan. Nu ligt Blood Brothers voor me. Het nieuwe album en de opvolger van het in 2002 verschenen Pain. Black Eyed Bruiser knalt er gelijk vet in en wordt gevolgd door de rocker Slipping Away. Al het kenmerkende van Rose Tattoo is aanwezig. Goeie opbouw inde toch vaak eenvoudige songs, de slide gitaar (deze is overgenomen door Lobby Loyde omdat Pete Wells vorig jaar helaas is overleden aan longkanker) en de rauwe strot van Angry Anderson. Op City Blues na is er niet één misser te vinden op deze plaat en de band klinkt nog net zo gedreven als altijd. Daarmee is Blood Brothers absoluut gerechtvaardigd en verdient hij en mooie plek in de indrukwekkende discografie van de band.