21-07-2007 @ 12:37
Meer dan twee jaar had Paul Hartnoll nodig om überhaupt te bepalen wat hij muzikaal wilde gaan doen. Logisch. Want hoe hervindt iemand zich die de afgelopen 15 jaar de helft vormde van één van Europa’s belangrijkste artiesten op dancegebied? De opvolger schrijven van ‘Chime’, ‘The Box’ of ‘The Saint’? Insides integraal overdoen? Is er eigenlijk wel leven na Orbital?
Broer Phil was na de ontbinding van Orbital in de zomer van 2004 snel weer aan de slag gegaan met zijn breakbeatproject Long Range, maar na een veelbelovende start met een release op Hardcore Beats kwam hij niet verder dan de alleen in Japan uitgebrachte langspeler Madness and Me. Bijna drie jaar na Blue Album (en met de Platinum Collection alweer in het vooruitzicht) is daar The Ideal Condition.
En hoe hard Paul Hartnoll ook vertelt dat hij zijn eigen geluid wil neerzetten, aan de overeenkomsten met wijlen Orbital ontkomt hij nooit. Beter gezegd: The Ideal Condition is een uitvergroting van Pauls rol in Orbital. Op klassiek geënte, Walter Carlosen Danny Elfman-geïnspireerde melodieën, rustig uitbouwende en op elkaar stapelende muziekstructuren, een ronduit subliem gevoel voor transparantie en mooie geluiden, het is er allemaal. Toch is Paul Hartnoll geen kopie van Orbital. The Ideal Condition focust met een 32-koppig koor, een 40 man zwaar strijkersorkest en onder meer gastzanger Robert Smith (The Cure) zwaar op het analoge, authentieke aspect van muziek. Daarnaast is de gelijkenis met het klassieke reïnterpretatiewerk van Walter (of Wendy) Carlos veel
prominenter aanwezig. Het verlies is daarbij het danceaspect van Phil, zodat pure breakbeat en electro verder dan normaal te zoeken zijn. Ook de producties klinken directer en minder genuanceerd en complex dan voorheen.
PAUL HARTNOLL "The Ideal Condition"
(pias)
genre: ambient