ZWARE AANRADERS WEEK 37

10-09-2007 @ 22:42

door Sicco Roukema

Throwdown "Venom & Tears'
(Trustkill / SPV / CNR ent.)
Soms liggen de invloeden er wel heel dik bovenop. Bijvoorbeeld bij Trivium die alles op alles hebben gezet om exact zo te klinken als Metallica tijdens MasterOfPuppets. Ook Throwdown kan er wat van. Klonken ze ten tijde van hun debuut nog als Hatebreed, bij Vendetta werd de koers omgeslagen en begonnen ze langzaam een personificatie te worden van Pantera. Op Venom & Tears wordt die koers verder voortgezet en klinkt zanger Dave Peters nog meer als Phil Anselmo. Kortom, de straight edge hardcore invloeden zijn nagenoeg verdwenen. Wie veel plezier aan Vedetta heeft beleefd zal dat ook ongetwijfeld aan Venom & Tears beleven. De metal die hierop staat is namelijk wel vol overgave gespeeld en beukt er behoorlijk op los. Het gitaarwerk is zelfs weer wat beter (lees ook meet Pantera achtig). Kortom er wordt lekker gehakt.

High On Fire "Death Is This Communion"
(Relapse / Rough Trade)
Op hun vierde album levert het monster trio High On Fire niet wezenlijk wat anders dan op hun vorige albums. Zouden we ook niet willen denk ik. De ultra rauwe en loodzware metal wordt verder uitgekristalliseerd in verpulverende riffs, brute tempo’s en een gelaagde sound. Death Is Communion is de soundtrack van een slagveld met Matt Pike voor in de gelederen terwijl de oorlogs drum wordt aangewakkerd door Des Kensel en de thunderbass wordt beroerd door Zeke’s Jeff Matz. Death To False Metal horen we ze schreeuwen terwijl schedels splijten en trommelvliezen scheuren door de messcherpe solo’s. Luister eens naar de titeltrack. Je ziet een leger voor je marcheren door de slagvelden vol afgehakte ledematen terwijl hun laarzen ruw gepland worden op de hoofden van de slachtoffers die hun laatste adem uitblazen. Zo nu en dan, als de rook op laat klinken er bijna spirituele klanken door in Indiase sferen. Maar even snel zet Des Kensel een godvergeten, alles vernietigende drum in en donderen de down-tuned gitaar en bas er weer overheen. Matt Pike voorziet het alles van zijn ruwe, wat aan Lemmy doen denkende vocalen die vaak behoorlijk pakkend zijn. De productie was ditmaal in handen van Jack Endino die een uitstekende klus heef geklaard. De intens rauwe sound van de band is perfect vast gelegd zonder te modderig te klinken. Bij een vierde album van een bad mag de sound bekend zijn. En dat is die inmiddels bij HOF, maar dat wil niet zeggen dat een band geen essentiële cd kan maken. Death Is Communion is dat zeker, verslavend zeker!!

Dropkick Murphys "The Meanest Of Times"
(V2)
Hoe verder de Dropkick Murphys in hun bestaan komen, des te beter ze worden. Bij veel bands treedt op een gegeven moment toch stagnatie op, maar niet bij deze Iers / Amerikaanse zuipschuiten. Op de Meanest Of Times hinken ze feitelijk niet meer op twee benen. Ze hebben de meezing drinkebroer liederen niet meer apart staan, maar hebben deze invloed verwerkt in hun hardcore punk en rock ’n roll. Op hun zesde album klinkt de band daarom diverser en opzwepender dan ooit te voren. Alles wat de Murphys zo goed maakt, komt tot zijn volle recht op de 16 tracks die dit album telt. Alle invloeden lijken zo natuurlijk samen te smelten in de verschillende songs en daarom komen ze harder en oprechter aan dan ooit te voren. Terecht dat Martin Scorsese I’m Shipping Up To Boston koos voor The Department. Eén van de vele kronen op het oeuvre van deze sympathieke band. De stijgende lijn zet zich zoals eerder gezegd voort en The Meanest Of Times is daarmee hun beste album tot op heden en dat is natuurlijk wederom een geweldige prestatie.

Coliseum "No Salvation"
(Relapse / Rough Trade)
Het Colosseum in Rome, of het Flavian Amphitheatre, is het grootste theater ooit gebouwd tijdens het Romeinse imperium en staat al sinds 80 voor Christus. Ok, de toestand is niet meer super, maar het heeft tot op heden alles overleefd. Ik vraag me echter af of het ook zou blijven staan als Coliseum er een optreden zou geven. Waarschijnlijk zou de ruïne bij de eerste klanken van No Benefit totaal in elkaar zakken. Zo vernietigend zijn de beukriffs van dit trio uit Louisville. Een losse mix tussen bikkelharde hardcore, Discharge achtige betonpunk en rock met de versterker op 11. Opgefokt is een understatement in dit geval. Als een vette klopboor hengsten ze 13 nummers de ether in die zelden over de 2 minuten klokken.

Güajiro "Material Subversivo"
(I Scream / CNR entertainment)
Güajiro uit Florida is een aparte band. Ze wisten de interesse op te wekken bij zowel Buena Vista Social Club, Pennywise en Ignite. Dat is natuurlijk te wijten aan hun bonte mix tussen rock, hardcore punk en Cubaanse klanken. Daarbij wordt er ook nog eens in twee talen (Engels en Spaans) gezongen met de nadruk vooral op het Spaans. Soy Guajiro Part I opent op zijn Cubaans en daarna hakt het dubbel talige Santa Fe er lekker in. Delinquente en Soy Guajiro Part II zijn moordend snelle hardcore tracks, terwijl nummers als Mulatona en En Bori goed in het gehoor klinkende rocksongs zijn. Material Subversivo is een afwisselend album dat verschillende stijlen naast elkaar zet en daar toch een vorm van éénduidig geluid mee creëert. Voor mensen met een open mind in muziek is dit zeker een lekker album.

Arch Enemy "Rise Of The Tyrant"
(Century Media / EMI Music)
Het wordt de recensent niet altijd gemakkelijk gemaakt. De promo van Arch Enemy zit vol met irritante piepjes om te voorkomen dat de songs op internet worden gezet. Wat een klote zooi. Maar goed, tussen al het geërger door toch proberen een mening te vormen over deze nieuwe van Arch Enemy. Gitarist Christopher Ammot is weer terug op het oude honk en muzikaal wordt er terug gegrepen naar de oudere sound (toen Angela Gossow er nog niet bijzat). Rise Of The Tyrant is van begin tot eind sterk. Er zijn geen echte uitschieters te noemen, maar ook geen mindere tracks. Het album is van constante kwaliteit. Daarnaast is de productie zeer goed te noemen. Het gitaarwerk (de flitsende dubbele solo’s, de uitmuntende melodieën, etc) is duizelingwekkend. Iedere song pakt meteen. Het gebrul van Angela doet iedere kerel weer verbleken (wat kan die meid ook laag komen!). Op melodieus death metal gebied is dit een behoorlijke knaller!!

Baroness "The Red Album"
(Relapse / Rough Trade)
Uit het diepe Zuiden, om precies te zijn uit het broeierige Savannah, Georgia, komt de zoveelste parel uit de Relapse stal. Baroness, de band rond kunstenaar John Baizley (oa hoezen van Municipal Waste, Converge, etc) werd al enige tijd getipt als underground hit en dit debuut bevestigd waarom. Denk aan een ruwe versie van Mastadon, Isis en soms wat Tool. Balancerend tussen tussen subtiel instrumentarium en kolossale riffs en op smaak gebracht met wat southern flavor. Weergaloze klasse.

Danzig "The Lost Tracks"
(Soulfood / Rock Inc / Bertus)
De eerste Danzig platen behoren tot mijn absolute favoriete cd’s. Daarna heb ik Glen nog wel gevolgd maar met behoorlijk gemixte gevoelens. Gelukkig is hij zelf zo arrogant om te zeggen dat al zijn albums geweldig zijn, maar ik denk dat weinig het met hem eens zijn. Daarom is deze dubbel cd zo waanzinnig. Het is in chronologische volgorde en gaat van de oude Danzig tot aan Circle Of Snakes en toch is het allemaal genieten. Ook al hebben veel deze songs de albums vaak niet gehaald, de kwaliteit is er niet minder om. Verder staan er al bekende tracks op zoals Come To Silver, Deep (van de X-Files soundtrack) of When Death Had No Name (wel in andere versie). Ook Pain Is Like An Animal is helemaal super!!!
Op disc twee valt Crawl Across Your Killing Floor op. Een waanzinnig donkere track die nooit Danzig 6 heeft gehaald (het zou de beste track van dat album zijn geworden!!!) Ook Lady Lucifera die Circle Of Snakes nooit gehaald heeft is een heel goed nummer. Verder nog wat covers van Bowie en T-Rex (wel een hele goeie!)
Deze twee cd’s zijn een absolute must en zijn met liefde uitgezocht. Het geeft een schitterende blik om de man’s oeuvre. Laat ons hopen dat het hem weer inspiratie heeft bezorgd voor nieuw goed werk. Het zal tijd worden.