ZWARE AANRADERS WEEK 46

12-11-2007 @ 10:47

door Sicco Roukema

Serj Tankian “Elect The Dead”
(Reprise / warner music)
Toen vorig jaar SOAD besloot een rustperiode in te lassen kwam dat naar mijn idee op tijd. De band barst dan wel uit haar voegen van creativiteit, een overkill lag op de loer. Daarna kwam het nieuws dat Serj Tankian een solo album uit ging brengen. Het zou invloeden uit klassiek krijgen en heel anders zijn dan SOAD. Niets blijkt minder waar. Elect The Dead klinkt op het eerste gehoor als een nieuwe SOAD. Opener Empty Walls laat daar geen twijfel over bestaan. De dynamiek tussen hard en zacht, de melodieuze, vaak dubbele zanglijnen en krachtige ritmes zijn overduidelijk SOAD. Ook het af en toe razendsnelle The Unthinking Majority is helemaal SOAD. Alleen al deze twee tracks laten horen dat Serj Tankian SOAD ook in zijn ééntje zou kunnen doen. Voor dit album heeft hij namelijk alles zelf geschreven en het meeste ook nog ingespeeld. Alleen voor de drums heeft hij wat hulp gekregen van ondermeer zijn SOAD maatje John Dolmayan. De tweede helft van het album is wat softer en klinkt wellicht wat meer naar Zappa (Praise The Lord And Pass The Ammunation), maar door al het vocale kunstwerk, klinkt zelfs dit naar zijn andere band. Elect The Dead onderstreept nogmaals het unieke talent en de politieke bevlogenheid van Serj Tankian. Muzikaal biedt het geen verrassing, maar is het een uitstekend en hoogstaand stukje werk wat bijzonder knap in elkaar zit.
www.serjtankian.com

Alter Bridge “Blackbird”
(Universal music)
Dit is een band waar ik zeer veel respect voor heb. Creed werd natuurlijk door de serieuze muziekpers genadeloos afgemaakt. Toen Scott Tapp opstapte en de rest van de band met zanger Myles Kennedy onder de naam Alter Bridge verder gingen stonden de sceptische met vlijmscherpe pen gewapend om de band af te slachten. One Day Remains had natuurlijk invloeden van Creed, maar ook Soundgarden klonk door. Het album werd goud en de band ging zeer veel toeren en verraste vriend en vijand.
Blackbird gaat behoorlijk hard van start. Ties That Bind is agressief door de hakkende metalriffs en de furieuze vocalen van Kennedy. Ook Come To Life hakt er goed in en laat de band van haar hardste kant horen. Brand New Start is het eerste gedeeltelijke rustpunt. Een uitstekende powerrock song waarin zowel Kennedy vocaal gezien indrukwekkend is, maar ook Tremonti’s gitaarwerk geweldig is. Dit nummer wordt echter overtroffen door de titeltrack. Dit is werkelijk waar 8 minuten genieten. Prachtige opbouw, geweldige song. Met Blackbird schut de band haar Creed verleden af en lost het de belofte in meer haar metal kant te laten zien. Tremonti is een zeer goede gitarist en het lijkt er op dat het langzaam een gitaarheld gaat worden. Myles Kennedy is een geweldige rockzanger. De 11 songs op dit album laten alles horen wat een stoere rockband uit de kast moet halen. Vette riffs, talloze uitstekende solo’s, krachtige zang en nummers die goed opgebouwd zijn. Niets lijkt deze band nu nog te stoppen en ik neem aan dat de mond van de sceptische nu gesnoerd is.
www.alterbridge.com

Helloween “Gambling With The Devil”
(SPV / CNR Entertainment)
De opener Kill It belooft heel wat voor het nieuwe Helloween album. Een bikkelharde song vol dubbelbass drumwerk en het ijselijk hoge gegil van Andy Deris. Het is duidelijk dat zijn stem niet te lijden heeft onder de jaren. Helloween zet dit maal meer in op compactere songs dan op het experiment. De aanpak is dus wat conservatiever, maar dat doet absoluut geen afbreuk aan de band. Het levert lekkere meezingers op, megastrakke riffs en meer bruut powermetal geweld. De rust zit dit keer in de nummers zelf verweven,
door mooie overgangen of melodieuze passages. De productie is zeer goed, het meer dan volle geluid van Helloween krijgt hier en daar zelfs wat lucht. Leuke extra’s zijn dat het intro door Biff Byford (Saxon) is ingesproken en dat de afsluiter Heaven Tells No Lies door enig origineel bandlid Markus Grosskopf is geschreven.
www.helloween.org

The Unseen “Internal Salvation”
(Hellcat Records)
The Unseen laat er geen gras over groeien, dat is duidelijk na beluistering van Internal Salvation. De 14 nummers worden er uitgespuugd in no time. Boze schreeuwzang die als een scheermes je spiekers in snijdt, vlijmscherpe riffs en voortrazende drums. In ieder nummer geeft de band zich voor 500% en dat is waarschijnlijk ook de valkuil van The Unseen. Door de tomeloze inzet, vergeten ze variatie aan te brengen in de nummers. De furie tegen kerk en regering wordt zo explosief gebracht, dat wellicht af en toe een pauze goed zo doen. Neemt niet weg dat dit 5e album wel een zeer degelijke plaat is geworden die zondermeer in de hogere regionen thuishoort. Tel daarbij de old school punk look (mohawks) en de strijdbare teksten en je weet dat The Unseen een goudeerlijke band is. Anders zaten ze ook niet op Hellcat.
www.myspace.com/theunseen

The Hives “The Black And White Album”
(Warner music)
Het 4e album van The Hives is natuurlijk een knipoog naar The White Album van The Beatles en dat past exact in het straatje van deze Zweedse blagen die graag zichzelf groter voor doen dan dat ze zijn. Gelukkig maar, met zou toch niet willen dat ze hun streken zouden verliezen. Tick, Tick Boom zet de toon. The Hives in optima forma. Wat een eerste single. De band heeft dit keer wel gekozen voor een totaal andere aanpak dan bij voorgaande albums. Ze hebben met meerdere producers gewerkt, wat tot gewaagde uitstapjes heeft geresulteerd. Zo is het door Timbaland geproduceerde Bigger Hole To Fill geslaagd, maar Pharrel’s T.H.E. H.I.V.E.S. ronduit saai. Ook electro rock van Giddy Up! is een regelrechte misser. A Stroll Through Hives Mansion, een instrumentale track is even wennen. Verder is het alom genieten van de bravoure van onze geliefde Zweedse garagerockers. En het feit dat ze deze uitstapjes hebben gedaan, pleit ook wel voor de heren. Hun grootheidswaanzin hebben ze nooit onder stoelen of banken gestoken. Dat nu werelds grootste producers met de band willen werken is het resultaat daarvan.
www.hives.nu

Himsa “Summon In Thunder”
(Century Media )
Voor het nieuwe Himsa album is een behoorlijk zwaar productieteam aangetrokken. Steve Carter (die al eerder, namelijk met Courting Tragedy And Disaster, met de band samenwerkte), niemand minder dan Devin Townsend voor de productie van de zang en True Madsen (The Haunted). Daarnaast is ook nog eens origineel gitarist Sammi Cur teruggekeerd op zijn honk. Het resultaat is razende metalcore met invloeden uit oude trashmetal en Zweedse death metal. De brute riffs stapelen zich op en worden voorzien van voldoende melodieuze passages om het allemaal behapbaar te houden. Een mooi voorbeeld hiervan is Skinwalker. Deze track steekt met kop en schouders boven de rest uit. Mooie gitaar harmonieën en prachtige solo’s! Titeltrack Summon In Thunder is een ander hoogstandje van de band als het om melodie gaat. De vocalen van Johnny Petibone komen wederom uit zijn tenen, alleen jammer dat hij niet veel meer kan dan alleen maar voluit gaan. De rest van het album is meer dan degelijke en superstrakke hardcore die de verwachtingen inlossen. Summon In Thunder is een stap vooruit zowel in heftigheid als in melodie.
www.myspace.com/himsa

Alchemist “Tripsis”
(Relapse Records)
Alchemist komt uit Australië en dan weet je dat er wel wat anders wordt geboden dan door anderen. Hoe je het ook wendt of keert, Aussies hebben op 1 of andere wijze een frisse kijk en komen altijd met een eigen geluid aanzetten. Alchemist mixt verschillende extreme metalstijlen tot een pakkend geheel. Flarden deathmetal worden met progmetal verbonden en het meest opvallende daarbij is het space geluid van de gitaar. Maar ook industriële invloeden en stoner passeren de revue. De ritme sectie grooved net zo makkelijk als dat het mega snelle blasts neer legt of andere complexe fundamenten. Het album laat zich luisteren als een groot geheel, maar dat is absoluut niet iets negatiefs. De verschillende nummers zijn min of meer stukjes in een groot en gewelddadig metal geheel, waarbij allerlei stijlen, maatsoorten en sferen voorbij komen. Overweldigend!
www.myspace.com/Alchemist

Down “III – Over The Under”
(Roadrunner / CNR entertainment)
Ik heb Down niet leren kennen bij hun meesterlijke debuut Nola. Nee, ik ontdekte ze bij hun tweede album en daarom is die plaat voor mij speciaal. En bij de wetenschap dat ik die plaat al helemaal briljant vond, kun je nagaan wat ik van III zal vinden. Alle ellende die de afzonderlijke bandleden hebben meegemaakt. De verslavingen, de dood van Dimebag, Katrina en de dood van familieleden, komt tot ontlading op dit nieuwe album. Maar het mooie is, dat het niet heeft geresulteerd in een emotioneel donkere plaat. Muzikaal is het loodzwaar wat hier geboden wordt. Heel duidelijk komen ook de Southern roots weer naar boven. Dat geeft aan de mokerriffs een swampy edge en een zekere swing. Phil Anselmo is ongehoord goed bij stem en het lijkt of hij alles uit de kast haalt. Dit is zondermeer zijn beste vocale prestatie ooit. Blues, swamp, southern rock en Sabbath zijn prachtig verweven. II was muzikaal wellicht afwisselender, III is consistenter en laat zich meer als een geheel luisteren. Er zit een goede opbouw in dit album en de kroon op het werk is de majestueuze afsluiter Nothing In Return. De zang, het gitaarwerk, alles aan dit schitterende nummer klopt. Wat een album!
www.myspace.com/down

This Is Hell “Sundowning”
(Trustkill / SPV / CNR entertainment)
This Is Hell maakte de afgelopen tijd vooral veel furore door ongekend veel te toeren. Sundowning werd in de US in 2006 uitgebracht, maar in Europa was dit album alleen via import kanalen te verkrijgen. Voordat in 2008 het nieuwe album uitkomt van dit kwartet, wordt alsnog Sundowning hier ook uitgebracht. En dat is volkomen terecht. De in-your-face-New York hardcore met crossover pretenties die de band laat horen op dit debuut mag er zijn. Opener Retrospect laat de band haast struikelen over de snelheid en waanzinnige overgangen. Wat een klasse song. Prelude (Again) gaat moeiteloos over en hanteert een wat minder snel tempo. Op Procession Commence zingt Daryl Palumbo van Glassjaw ook nog mee. Alle songs zijn bijzonder krachtig, maar kennen ook voldoende melodie om te blijven boeien. De ophef in het thuisland is terecht.

Sick City “Nightlife”
(Trustkill / Spv / CNR entertainment)
Het hoesje van Sick City ziet er gelikt uit. Het lijkt mij een gooi naar het grote
publiek. Muzikaal biedt dit 5 tal een soort van emo / pop / punk. Allemaal tot in de puntjes verzorgt. Liedjes met kop en staart. Goeie samenzang, pakkend gitaarwerk. Alles gericht op de Amerikaanse radio en om de hartjes van pubermeisjes sneller te doen laten kloppen. Daar is op zich niks mis mee, echter bij Sick City schort het aan liedjes die blijven hangen. Het klinkt allemaal o.k., maar ze hebben het net niet. Het is ze niet gelukt een echte hit af te leveren.
www.myspace.com/sickcity

Maroon “The Cold Heart Of The Sun”
(Century Media )
Deze band behoorde tot de straight edge scene een aantal jaar geleden, maar langzamerhand begon de band meer de metalkant op te gaan. Dat heeft ze zondermeer goed gedaan, vooral muzikaal. Deze Duitsers gaan voor een crash en burn techniek. De plaat opent genadeloos hard met (reach) The Sun en vooral Only The Sleeper Left The World. Meer dan geweldig drumwerk en vlijmscherpe riffs zorgen voor een overweldigende eerste indruk. Melodie zit met name in de dubbele gitaarharmonieën. En hoe geweldig mooi die zijn kun je bijvoorbeeld horen in Steelbath Your Heart. Verder laat de band de luisteraar niet op adempauze komen. Alles aan dit album is knalhard. Andre Moraweck’s grunts zijn doeltreffend en geven het geluid nog een extra laag agressie mee. Met Cold Heart Of The Sun kan Maroon nog wel eens heel wat nieuwe zieltjes winnen.