ZWARE AANRADERS WEEK 48

28-11-2007 @ 22:16

door Sicco roukema

Avenged Sevenfold “Avenged Sevenfold”
(Warner Music)
Ze zien er nog steeds uit als “modieuze” punks, maar ze klinken meer metal dan menig andere band. Headbangen mag er dan minder spectaculair uit zien met die korte koppies, maar deze 4e van Avenged is werk voor headbanging heaven. Critical Acclaim opent het album super sterk, maar wordt nog eens overtroffen door het meesterlijke Almost Easy (wat een zanglijn!!!). Deze twee songs horen onmiddellijk tot het allerbeste wat de band ooit heeft afgeleverd. Twee uitstekende nummers met geweldige overgangen, gierende en knappe solo’s en supersterke zanglijnen. In Scream laat de band een geweldige twinsolo horen die zo van het beste van Judas Priest zou kunnen komen en ook hier is het refrein zo krachtig dat het gelijk in je hoofd blijft zitten. Afterlife opent met een killer dubbele gitaarloop. Klasse metal regelrecht uit de jaren 80, de aanloop naar het refrein is super, maar het uiteindelijke refrein is net te cheesy. Neemt niet weg dat de rest van dit nummer wel erg goed is. Gunslinger heeft een southern feel door de slide, maar dit nummer weet niet helemaal de aandacht vast te houden. Dit kan weer niet gezegd worden van het daaropvolgende Unbound (The Wild Ride) wat qua opbouw weer een klein meesterwerkje is. Brompton Coctail wordt enigszins te niet gedaan door de onnodige stem vervormer. Lost is een heerlijk krankzinnig nummer, A Little Piece Of Heaven weer wat rustiger en minder sterk, maar met Dear God levert de band als afsluiter wel een uitstekende ballad af. Over de gehele linie is Avenged Sevenfold een uitstekend album en behoort zondermeer tot de top in heavy metal. De kleine schoonheidsfoutjes zijn hen vergeven.

Coheed And Cambria “Good Apollo, I'm Burning Star IV, Vol Two: No World For Tomorrow”
(Sony / BMG)
Laten we eens beginnen om het artwork van deze nieuwe Coheed And Cambria te prijzen. Het idee komt van zanger / gitarist Claudio Sanchez, maar is uitgewerkt door Bill Scoville die al eerder hoezen ontwierp voor Coheed, maar ook voor ondermeer Agnostic Front, Alix On Fire en One King Down. Dit is echter wel zijn meesterwerkje.
Goed, verder met de muziek. De aanloop naar dit album liep niet geheel over rolletjes. Bassist Michael Todd verliet de band, maar kwam toch weer terug wat niet gezegd kan worden van de drummer. Derhalve neemt vriend van de band Taylor Hawkins (Foo Fighters) op deze plaat de honneurs waar. No World For Tomorrow blijkt echter van een even extreem hoog niveau als de voorgangers. Invloeden van classic rock worden moeiteloos samengesmolten met progrock en alternatieve metal. Tussen alle muzikale krachtpatserij en belachelijke hoogstandjes (let eens op alle solo’s) laat de band horen verdomd pakkend uit de hoek te kunnen komen. Soms vergeet je daardoor wel eens hoe achterlijk goed ieder nummer in elkaar zit. Want hoe episch sommige nummers ook zijn, ze blijven van voor tot eind boeien (dat ondanks de soms lange duur). Coheed bewijst dat muzikale virtuositeit niet hoeft te lijden tot platen die alleen door muzikale nerds te trekken zijn. Dit kan gemakkelijk doorgeduwd worden naar een zeer groot publiek.

Monster Magnet “4-Way Diablo”
(SPV / CNR )
Een nieuwe Dopes To Infinty of Superjudge hoef je van Monster Magnet niet meer te verwachten, maar het is al heel wat, gezien de bijna dood ervaring van Dave Wyndorf, dat er überhaupt een nieuwe Monster Magnet is verschenen. Een eerste luisterbeurt deed mij nog niet zoveel als dat het album mij nu doet. Inmiddels ben ik er aan verslaafd. En Wyndorf keert ditmaal wel degelijk terug naar zijn oudere werk. De eerste prijsschieter is de top rocker Wall Of Fire (“I Got A Cock Made Of Platinum”, zo kennen we je weer meneer Wyndorf!). You’re Alive en Blow Your Mind zijn simplistische rockers die ongenadig lekker worden gespeeld en You’re Alive gaat aan het eind ook nog lekker de hogere sferen in. Met Cyclone klinkt de spaced out rock van Dopes To Infinity weer terug. Absoluut super!! De Stones cover 2000 Lightyears From Home is een geweldige uitvoering en Dave op het lijf geschreven. Ook nummers als I’m Calling You (alleen Dave op gitaar en een orgeltje eronder) hebben een psychedelische inslag. Solid Gold zit in het jaren 70 Stones genre en met afsluiter Little Bag Of Gloom lijkt prediker Wyndorf uit eigen ervaring te putten. 4-Way Diablo is een album dat zeker tot het betere werk behoort wat Monster Magnet heeft gemaakt met een mooie mix tussen het oudere en latere werk met weer wat nieuwe invloeden.

Puscifer “V Is For Vagina”

(Sony / BMG)
Puscifer is het solo project van Maynard Keenan de frontman van Tool. Buiten het feit dat Puscifer net zo beklemmend kan zijn als Tool, is er het wel totaal iets anders.. V Is For Vagina heeft weinig met rock of metal te maken. Maynard heeft zich uitgeleefd in een meer ambient en dance achtige sfeer. Toch rockt opener Queen B door de snelle funky drums eronder. Dozo en Vagina Mine liggen zwaar op de maag door de donkere vocalen en het gebruik van zware toms. Momma Sed is door het gitaarloopje en de fraaie achtergrond vocalen wat lichter van klank, maar ook hier werken de fluister vocalen, die erg naar de voorgrond zijn gemixt, beklemmend. Op het hele album wordt eveneens de nadruk gelegd op de percussie. Zware logge drums domineren deze plaat. The Undertaker is mede door alle arrangementen het meest heftige nummer van V en doet denken aan NIN. Maynard heeft het in ieder geval weer voor elkaar een vreemde plaat te hebben afgeleverd, die nog verslavend werkt ook.

Engel “Absolute Design”
(SPV / CNR)
Engel is de band rond gitarist Niclas Englin (oa In Flames), maar hij is niet de enige die in een bekende band heeft gezeten. De andere leden hebben in oa Evergrey, Project Hate en The Crown gespeeld. Het resultaat is een beetje half half. De band hinkt te veel op twee benen. Ze willen pakkende liedjes maken, maar ook een stempel behouden van heftige metalband. Hier en daar zijn wat metalcore invloeden te bespeuren en ook echte Gothenburg stijl komt voorbij. De zang schreeuwt wat en probeert ook melodieus te klinken, maar echt tot een goed nummer komen wil het maar niet. De productie is goed en de riffs zijn bikkelhard, maar halverwege het tweede nummers is de aandacht al verslapt. Nee, ondanks de redelijke namen is de band er niet in geslaagd een eigen stijl neer te zetten.

Parkway Drive “Horizons”
(Burning Heart/Epitaph)
Dat ze in Australië niet alleen rauwe rock ‘n roll maken, bewijst Parkway Drive. Album is geproduceerd door Adam D van Killswitch Engage. Dat verraadt al enigszins de stijl van dit gezelschap. Zeer brute metalcore, maar wel met voldoende melodieuze gitaarpartijen. Zeer snelle stuks worden afgewisseld met zwaardere passages en melodieuze solo’s. De “zang” van Winston Mccal is vooral schreeuwend wat de agressie alleen maar versterkt. De productie is super gelikt, maar het ontbreekt de band aan songs die blijven hangen. Het lijkt wel of de band er alleen maar op uit is zo hard mogelijk voor de dag te komen. Ze zijn in dat proces een beetje vergeten aan knappe songs te denken. De beukriffs stapelen zich op tot je er moe van wordt en zijn volkomen inwisselbaar. Horizons is daardoor een pure middelmatige metalcore cd waar er helaas al veel te veel van uitkomen.

Walls Of Jericho “The Bound Feed The Gegged”
(Trustkill / CNR)
Dit is natuurlijk geen nieuw album, The Bound Feed The Gegged dateert uit 1999, maar het is wel de officiële Europese release. Dit album was uitsluitend via import kanalen te verkrijgen. De uit Detroit afkomstige band met Candace Kucsulain als vrouwelijke brulboei heeft vanaf het begin al een zeer interessante impuls gegeven aan het metalcore genre. Dit debuut sloeg dan ook in als een bom en staat nu ook nog steeds als een huis. Sterker nog, naar mijn idee is het één van de beste releases van de afgelopen 10 jaar. Oude hardcore en trashmetal invloeden worden met respect gemixt met moderne metalcore en de strot van Candace is furieuzer dan het merendeel van haar manlijke collega’s. Tekstueel handelt alles over persoonlijke demonen en dat wordt ook nog eens verdomd subtiel gedaan. Absolute top tracks zijn Why Father en Home Is Where The Heart Is. Geweldige debuut cd.

Sworn Enemy “Maniacal”
(Century Media)
De albumtitel had Sworn Enemy niet beter kunnen kiezen. Dit New Yorkse 5-tal heeft namelijk last van chronische boosheid wat resulteert in een opstapeling van maniakale riffs, overgangen, solo’s en zang. Het geweldige aan deze band is dat ze oude trash metal invloeden door hun ultra heftige hardcore mixen. Liefhebbers van Slayer, Agnostic Front, Madball en Hatebreed kunnen ook deze 4e weer blind aanschaffen. Als een razende bijlmoordenaar gaat dit gezelschap tekeer. Nergens rustpuntjes te vinden, zelfs al drukken ze het tempo blijft het nog bikkelhard. Iets meer metal invloeden nog dan voorheen, wat met name inhoudt dat Lorenzo Antonucci en Jamie Hunt meer soleren. De fans kunnen weer in de buidel tasten.

Thrice “The Alchemy Index vols I & II. Fire and Water)

(Vagrant / Pias)
Het is niet terecht om te stellen dat Thrice breekt met het post-hardcore genre. Het is meer dat ze hun grenzen enorm aan het verleggen zijn. De titel doet al een concept album verraden en dat is ook zo. Een dubbel cd met als thema Fire And Water. Earth & Air komen volgende keer aan de beurt. Het is niet een tekstueel concept album, maar de band heeft meer in muzikale sfeer gedacht. Fire is de meest agressieve en rauwe kant van de band. Thrice stapt hier al wel af van compacte songs, het zijn meer soundscapes. Water is hel wat zweveriger en rustiger. Ook hier is meer gewerkt aan een totaal geluid dan echt makkelijk te verhapstukken liedjes. De twee delen vullen, ondanks de totaal verschillende vibe, elkaar prachtig aan. Het project is nu al meer dan geslaagd te noemen. The Alchemy Index is een geweldige dubbelaar geworden waar je echt voor moet gaan zitten.

Axel Rudi Pell “Diamonds Unlocked”
(SPV / CNR)
Axel Rudi Pell is een klassieke hardrock liefhebber. Rainbow, UFO en dat soort bands. Al 25 jaar levert hij kwalitatief hoogstaande platen in het genre af met onnavolgbaar goed gitaarwerk en top vocalen. Ditmaal komt hij uit met een album vol covers en best verrassende. Warrior van Riot, Beautiful Day van U2, Like A Child Again van The Mission, Heartbreaker van The Free en nog een hele reeks. Zanger Johnny Gioeli heeft zo’n absoluut geweldige stem dat hij alles aan kan en ja Axel speelt natuurlijk weer de sterren van de hemel. Alle uitvoeringen zijn erg goed. Sommige blijven heel dicht bij het origineel, andere is wat mee gesleuteld, maar de band zet de 10 covers duidelijk naar haar eigen hand. Het hoogtepunt voor mij is Beautiful Day van U2. Erg goed gedaan.

Blackmore’s Night “Paris Moon” (cd / dvd)
(SPV / Steamhammer)
Live album van het echtpaar Blackmore en Candice Night. Prachtig vormgegeven en derhalve waarschijnlijk een gewild cadeau met de kerst voor de “volwassen” muziekliefhebber. Opgenomen tijdens een concert in een theater in Parijs (waar dit soort muziek goed tot zijn recht komt). Van ieder album worden een aantal songs gespeeld wat dus een mooi overzicht geeft van hun 10 jarige bestaan. De hippie chick Candice heeft een fraaie stem en is daarnaast ook nog eens uiterst sympathiek naar het publiek. De liefhebber haalt met deze dubbelaar een mooi stukje werk in huis.