ZWARE AANRADERS WEEK 14

03-04-2008 @ 16:56

door Sicco roukema

The Black Crowes “Warpaint”
(Siver Arrow / Bertus)
7 jaar geleden leverden The Black Crowes hun laatste studio album af. Nu ligt Warpaint er. Of ze nooit zijn weggeweest. Gelukkig maar, de broertjes Robinson brengen niets anders dan hun heerlijk vertrouwde sound. The Black Crowes zijn meer classic rock dan hun invloeden en het is de band die het naar mijn idee met het meeste respect hun helden eert. The Faces, southern rock en ditmaal voor de blues zijn de voornaamste ingrediënten voor deze prachtplaat. Chris Robinson zijn stem weet in de rustige nummers te ontroeren. Veel teksten over verlies en berouw en hoewel niet onmiddellijk te leiden naar zijn eigen scheiding met Kate Hudson, lijkt het me toch dat dit wel invloed heeft gehad. Daarnaast weten de Crows met Locust Street en Walk Believer Walk duisterder als ooit tevoren uit de hoek te komen. Vergis je niet in de Crowes, ze bewandelen hun eigen weg en na 7 jaar zijn ze op oorlogspad tegen de vervlakking in de muziek met een even tijdloos als prachtig album.

Kreator “At The Pulse Of Kapitulation”
(SPV/Steamhammer/CNR ent.)
Dit pakket bevat een dvd en een cd. Op de dvd staan het concert Live In East Berlin (uit maart 1990) en de daarbij behorende documentaire. Dit was het eerste grote metal concert sinds de val van de muur kort daarvoor. Daarnaast staat er nog een horror film op. Zeg een aaneenschakeling van clips met een doorlopend verhaal dat afgewisseld wordt door beelden van Kreator. In totaal 8 songs. De cd bevat hetzelfde concert als de dvd.
De documentaire is best interessant. Aan de hand van interviews kom je te weten wat de sfeer tijdens het eerste metalconcert in Berlijn was. Hoe mensen (die pas een paar maanden vrij waren) dit hebben beleefd. Maar ook hoe de Oost-Duitse metalheads op de hoogte gehouden werden over de metal ontwikkelingen (via foto kopieën van Metal Hammer, etc), over het radio station Tendency hard and heavy (die soms wel eens een hele plaat speelde) en nog veel meer leuke dingen. De horrorfilm is niets meer dan een aantal clips met wat fragmenten er doorheen die pas in het laatste nummer bloederig worden. Het concert is Kreator in goede vorm. Ok, ze waren toen nog een kopie van hun Amerikaanse helden en het Duitse accent is verschrikkelijk, maar songs als Flag Of Hate gaan er toch wel in als koek. Het lijkt me wel dat dit voer is voor de Kreator fan. Wie de band niet kent uit die tijd zal het allemaal wellicht anders beleven..

Zimmer Hole “When You Were Shouting At The Devil, We Were In League With Satan”
(Century Media/EMI Music)
De titel is al helemaal geniaal natuurlijk met de verwijzing naar twee oude metal albums (Motley en Venom) en dan hebben we het nog niet eens over de muziek. Zimmer Hole is een band met daarin leden van SYL en Fear Factory en de compleet krankzinnig goeie zanger The Heathen. De band maakt een ode aan oude metal en doet dat met een knipoog. Dat knipoog zit ‘m in de teksten. Deze zijn over the top (“posers will die” niveau). De muziek is meer dan geniaal. Uitstekende trash, speed metal met een zeer groot arsenaal aan stemgeluiden van de al eerder genoemde The Heathen. Deze man kan ijselijk hoog gillen, een rauw geluid opzetten, maar ook heel melodieus uit de hoek komen. De absolute droom voor een metalband. Geen slechte track te vinden op dit album. Hoogtepunt is voor mij 1312 (let op het ongehoord snelle en strakke drumwerk), We Rule The Fucking Land en Flight Of The Knight Bat.

Unearthly Trance “Electrocution”
(Relapse)
Dit New Yorkse trio gaat voor een ultra heavy sound met hun nieuwe release. Ergens balancerend tussen sludge metal en doom creëren ze 8 brute tracks die meer dan 50 minuten klokken. De riffs zijn loodzwaar, de solo’s klinken goed, de band varieert ook in tempo (zo klinken stukken uit God Is A Beast als de snellere tracks van het oude Carnivore) en de productie is zeer, zeer heavy. Minpuntje is misschien de zang die naar 90 minuten wel wat gaat vervelen. In Diseased laat Ryan Lipynsky ook horen dat hij een goede zuivere stem heeft, maar toch kiest hij er voor om zoveel mogelijk te schreeuwen. Desalniettemin is Unearthly Trance een band om in de gaten te houden, want dit is nu eenmaal wel een knetterhard schijfje en de band weet ook hoe je nummers moet schrijven. Zeker een band die liefhebbers van High On Fire moeten gaan luisteren.

Kamelot “Ghost Opera - The Second Coming”
(Steamhammer / SPV/ CNR ent)
Hun alom geprezen album Ghost Opera uit 2007 in een nieuw jasje en met vele extra’s. Allereerst staan er een aantal video’s op (oa Human Stain) en er zit een live cd bij met daarop voor het grootste gedeelte ook weer nummers van Ghost opera, maar ook van Black Halo. Simone Simons van Epica zingt op The Haunting een stukje mee. Op deze CD zijn ook nog een viertal extra nummers te vinden. Kortom, een mooi pakket voor de fan.

Type O Negative “Dead Again – Red Version”
(Steamhammer / CNR ent)
Nieuwe versie van Dead Again. Lees, de groene hoes is vervangen door een rode en er zit een dvd bij. Deze dvd was in ieder geval ook als promo wel te bekijken (in tegenstelling tot die achterlijke promo van het album die totaal verpest werd door een stem die mij er de hele tijd aan herinnerde dat ik Type O Negative aan het luisteren was). Dead Again is een geweldige plaat en nu er ook een dvd bij zit kun je ‘m helemaal niet laten liggen (als je ‘m nog niet had). De dvd is aardig (Wacken Open Air, wel wat statisch gefilmd) en een aantal video’s die ik zelf nog niet had gezien. Al met al een mooie uitgave en naar het schijnt ook nog eens goed geprijsd.

This Is Hell “Misfortunes”
(Trustkill / SPV)
Sundowning kwam echt aan als een mokerslag. Een knetterharde en sublieme hardcore plaat. Opvolger Misfortunes is uit hetzelfde hout gesneden. De energie die deze band heeft grenst aan het onmenselijke. This Is Hell brengt alles wat je als liefhebber van hardcore wilt horen. Het is opgefokt, boos, hard en snel. Daarbij duren de nummers langer dan een gemiddeld hardcore nummer en zitten ze ook beter in elkaar. Het is een waardige opvolger van Sundowning en eigenlijk de plaat die je ook had mogen verwachten. Absolute klasse!

Black Francis “SVN FNGRS” (EP)
(Cooking Vinyl/V2)
Weer een nieuw werkje van onze muzikale dikkerd Black Francis. 7 nummers met zijn bekende muzikale keurmerk. Alhoewel de opener wat verassend is met de bijna rap achtige vocalen, rammelt “Garbage Heap” er meer dan vertrouwd op los. En dat Frank zijn wilde haren nooit verliest bewijst hij met de lawaaierige klappers “When They Come To Murder Me” en “I Sent Away”. Maar, om nu te zeggen dat we met een memorabel werkje te maken hebben, nee. Eerlijk gezegd blijven de songs niet hangen. Zijn vorige plaat was ok, deze is dat niet. De man mag bijna onschendbaar genoemd worden, maar dat rechtvaardigt het uitbrengen van matige cd’s niet. Hoeveel klassiekers hij ook op zijn naam heeft.

Bauhaus “Go Away White “
(Cooking Vinyl / V2)
De heren van Bauhaus hebben het geprobeerd. Ze zijn even bij elkaar gekomen en daar is Go Away White uit gekomen, maar inmiddels kunnen ze wederom niet door 1 deur. Einde verhaal dus. Dan rest de vraag of Go Away White iets aan hun klassieke oeuvre toevoegt. Daar zullen de meningen over verdeelt zijn. Na 25 jaar is Go Away White in ieder geval het eerste teken van leven in originele bezetting middels een geluidsdrager. De band zet hun bekende stijl voort, wat inhoudt postpunk met spooky baslijnen, de grafstem van Murphy en de waaierende depri gitaarlijnen. Dat levert wel een paar goeie songs op zoals Too Much 21 Century en Adrenalin. Maar veel songs blijven ook niet hangen en hebben niet die magie van 25 jaar geleden. Volgens de band dus het allerlaatste teken van leven en helaas is dat wel een beetje te merken. Neemt niet weg dat een Bauhaus liefhebber hem toch zal moeten aanschaffen, maar voor de jongere generatie die de band niet kent, raad ik het oudere werk aan.

The Presidents Of The United States Of America “These Are The Good Times People”
(Cooking Vinyl/ V2)
En gelijk hebben ze. De titel slaat de spijker op zijn kop. Ongecompliceerd muzikaal plezier. Dat levert een handvol erg leuke liedjes op zoals “Mixed Up”, “Warhead” en “Truckstop Butterfly”. Van een relevante release kun je niet meer spreken, de POTUSOA hebben hun roem al ver achter zich liggen en zullen nooit meer aan hun debuut kunnen tippen. Maar dat wil niet zeggen dat ze geen leuke platen meer maken, want These Are The Good Times luistert prima weg...Of ik ‘m over een maand nog kan herinneren is een tweede.