ZWARE AANRADERS WEEK 19

07-05-2008 @ 10:03

Pennywise “Reason To Believe”
(epitaph)
Hebben we nog reden om na zoveel dezelfde albums Pennywise nog te geloven? Het zal aan het mooie weer liggen, maar bij mij gaat die er redelijk goed in. Twee weken voordat de cd uitkwam, bood dit sympathieke gezelschap het album al gratis ter download aan op het net. Misschien hoeven ze het niet meer voor het geld te doen, of hebben ze het geloof in cd verkoop opgegeven, in ieder geval komen ze na 9 albums nog steeds gedreven uit de hoek. Strak en snel als altijd met uitstekende melodieën. Tekstueel schoppen ze nog steeds tegen alles aan. Ook dat is vertrouwd en komt zeker niet als een gimmick over. Nee, Pennywise levert zoals altijd weer een prima album af waar alles aan klopt.

Millencolin “Machine 15”
(epitaph)
In tegenstelling tot Pennywise, heeft Millencolin na 15 jaar hun sound drastisch veranderd. Niks geen snelle punkrock meer. De knappe melodieën zijn in een stuk lagere versnelling en nu klinken ze meer als een gitaarband dan een punkband. Is dat erg? Misschien zijn de fans van het eerste uur afgevallen, maar wie goed aandacht besteed aan deze cd, zal horen dat de band zich zeker niet in negatieve zin ontwikkeld heeft. Een volwassen geluid heet dat. Een klassieker levert het niet op, niet alle songs blijven hangen. Maar de nieuwe Millencolin sound is zeker niet verkeerd.

Coldworker “Rotting Paradise”
(relapse)
Mooi hoes van het tweede album van Coldworker, de band van Nasum’s Anders Jacobsen. Toch laat dit gezelschap de grindcore voor wat het is en legt de nadruk meer op ultra harde deathmetal. De vocalen zijn bijzonder opgefokt en de rifmachine levert zeer knap werk af. De band benadert het genre af en toe op originele wijze door hun knappe spel. Technisch zit het namelijk allemaal zeer goed in elkaar. Een aantal top songs, maar ook wat vullers. Maar de met slaat zeker naar zeer positief doo

The Breeders “Mountain Battles”
(4AD / V2)
Totaal onverwacht ligt er ineens een nieuwe Breeders op mijn deurmat. Hun 4e en dat in 18 jaar. Bij opzetten knalt “Overglazed” er goed in. “I Can Feel It” klinkt zo lekker uit haar mond. En meer is het ook niet. Simpel en doeltreffend. Het klinkt eigenlijk meer dan een lang intro, dan een echt nummer. Maar het zet wel de toon. Het tweede nummer “Bang On” hangt op een dansbeat en is ook weer kinderlijk simpel en vreemd. “Night Of Joy” is een lieflijk liedje met mooie samenzang van Kim en Kelly. In “We’re Gonna Rise” vind alleen halverwege het nummer iets plaats wat een explosie genoemd zou kunnen worden middels een verwrongen solo. “German Studies” is briljant en helemaal in Pixies Surfer Rosa stijl. Wat opvalt aan Mountain Battles is het ingetogen karakter. Verwacht geen “Cannonbal” op dit album. De liedjes zijn onderhuids en spannend en dat maakt Mountain Battles wel een essentieel album in hun kleine oeuvre.

Bloodsucking Zombies From Outer Space ‘Monster Mutant Boogie”
(cargo records / sonic rendezvous)
Het hoesje krijgt van mij een dikke 10. De B horror movie stijl ziet er zeer goed uit. Maar de muziek van dit horrorpunkabilly kwartet is ook niet verkeerd. De productie laat wat te wensen over (klinkt wat dof), maar muzikaal zit het wel helemaal goed met deze vleermuizen. Snelle rockabilly met straffe riffs, veel reverb en vooral pakkende melodieën. Bekijk ook eens hun video eens van Monster Mutant Boogie op YouTube. Maar ook op deze cd staat nog een videoclip van “Blood On Satan’s Claw” . Met “Prom Night” komt de band zelfs heel dicht bij een echte hit (let op het uitstekende gitaarwerk!!). Niets op aan te merken, een topper!

Times New Viking “Rip It Off”
(matador / V2)
Rip It Up had ook gemakkelijk Fuck It Up kunnen heten, of Fuck You Over. Want dit trio neemt het niet zo nauw met de productie. Meters in het rood en kotsen met die sound. Dat hebben ze gedacht en dat hebben ze gedaan. 16 lawaaierige, totaal overstuurde, rammelende tracks zijn het gevolg. Dit is hun derde album en ze zijn gegroeid als componisten, maar hebben nog steeds lak aan alle regels Of ze instrumenten uit de speelgoedwinkel hebben gehaald en door opgeblazen speakers laten horen. Maar vergis je niet in de kwaliteiten van dit gezelschap. De muur van fucked up noise is een decoder, want daar onder verschuilen zich parels van nummers die het moeten hebben van uitstekende hooks en goede melodieën. Ik mag dit wel, net als Sludgefeast maken ze het de luisteraar gewild moeilijk, want met een goede productie zouden massa’s voor hun muziek vallen.

SR 80