03-09-2008 @ 08:25
door Sicco Roukema
Slipknot “All Hope Is Gone"
(roadrunner / CNR entertainment)
“I don’t think the world will be ready for this album” zegt Corey Taylor in de bio ... tja, hoe moeten we dat opvatten? Want een extreme plaat is het niet, het is een logisch vervolg op hun vorige album (Vol 3) en dat gemixt met Stonesour. Maar laten we bij het begin beginnen. Execute is een chaotisch intro waarna Gematria los barst. Dit is een geweldige metaltrack vol Slayer riffs waarbij de genialiteit van drummer Joey er van af spat. Misschien nog niet helemaal de beste drummer in de metal, maar in de top 5 komt hij zeker. Zijn dubbelbass werk is om je vingers bij af te likken. Sulfur is een typische Slipknot track vol logge, loodzware metalriffs en waarbij Corey al in het refrein clean begint te zingen. Psychological is al bekend en moet het ook hebben van het goed gezongen, melodieuze refrein. Bij Dead Memories wordt er nog meer melodie in gegooid en nu heb je het idee naar Stonesour te luisteren. Vendetta begint weer met een brute metalriff en weergaloos blastdrumwerk en schuift dan naar een logger ritme. Wel hard. Butchers Hook sluit naadloos aan op dit nummer. Een klein beetje chaotisch, maar wel met een pakkend refrein. Gehenna is een wat experimenteler nummer door het aan wave denkende gitaarwerk. Maar het allerbeste aan dit nummer is het weergaloze refrein. Zeker 1 van de hoogtepunten van het album. This Cold Black is Slipknot als vanouds, bikkelhard, blastdrums en vlijmscherpe metalriffs terwijl Snuff een echte ballad is. All Hope Is Gone sluit het gewone album gedeelte op old skool Slipknot wijze af alvorens aan de bonustracks te beginnen.
All Hope Is Gone is een gevarieerd album die alle elementen van zowel Slipknot als Stonesour in zich heeft. Voor degene die Slipknot alleen ziet zitten vanwege de snoeiharde tracks, zal dit album tegenvallen. De rest, waaronder ikzelf, zal All Hope Is Gone juist helemaal te gek vinden.
Deathrow “Satan’s Gift / Riders Of Doom”
Deathrow “Ragin Steel”
(Displeased Records)
Deathrow behoorde tot de tweede lichting Duitse trashmetal. Opgericht toen bands als Destruction, Kreator, Sodom, Iron Angel en Living Death hun debuutalbums hadden uitgebracht. Deathrow werd in ’84 opgericht onder de naam Samhain en leverde twee demo’s af die gretig aftrek vonden onder de tapetraders. Omdat er natuurlijk al een Samhain rond liep, werd in opdracht van Noise Records (toen hoofdleverancier van de betere Duitse Trash) de naam gewijzigd in Deathrow. Satan’s Gift aka Riders Of Doom was het debuut van de toen naar Dusseldorf verhuisde formatie. Invloeden van Slayer, Dark Angel, Kreator en Destruction waren hoorbaar in de razendsnelle songs. De twee gitaristen, Sven Flugge en Thomas Prieme waren echte snaren wonders, misschien niet origineel en hier en daar vlogen ze wat uit de bocht, maar vergis je niet in de razende breaks, belachelijk snelle riffs en gierende solo’s. Zanger Milo was misschien de minste schakel en klonk als een wat mindere Schmier (Destruction) met een gebrek aan power. Toch stoort het niet en in. Opener Winds Of Death liet gelijk de wat melodieuzere kant horen van dit gezelschap, maar met de titelsong zette de band de toon voor hun technische speed / trash metal. Hell’s Ascent en Spiders Attack zijn van een zelfde power. Slaughtered en Violent Omen laten dezelfde snelheid horen en wisselen dat af met totaal onvoorspelbare breaks en tempo wisselingen. Dark Tales liet al de progressieve stijl die ze later kregen doorschemeren. Als bonus staat de eerste demo Samhain-Lord Of the Dead er op. Ondanks dat de productie wat opgepoetst is, klinkt het nog steeds als jaren 80 trash (niet zo goed). Maar voor wie daar mee opgegroeid is maakt dat niets uit natuurlijk. Het boekje ziet er top uit met de beide albumhoezen die ooit zijn verschenen (waarvan de Riders Of Doom het mooist is deze tekenaar maakte ook de hoezen van de eerste Kreators, Warrant, etc) en een uitgebreid interview (wat ook op internet is te vinden)
Raging Steel was het tweede album van Deathrow. Intro: The Dawn begint rustig en wordt opgevolgd door het weergaloze Raging Steel en Scattered By The Wind. De Satansteksten zijn grotendeels verdwenen en hebben plaats gemaakt voor teksten over oorlog (middeleeuws, maar ook over Hitler). Raging Steel was het logische vervolg op Satan’s Gift. Het had een betere productie, er werd nog strakker gespeeld, maar de overduidelijk invloeden bleven hetzelfde. De band durfde alleen meer melodieuze stukken in hun songs te verwerken met wat meer arrangementen (luister maar naar The Thing Within). Ook deze heruitgave ziet er weer prachtig uit. De tweede demo van de band (Eternal Death) is hier als bonus te vinden. Na deze twee albums ging de band een meer progressieve kant op om uiteindelijk in 92 hun laatste album af te leveren.
Toxic Holocaust “An Overdose Of Death”
(Relapse/Rough Trade)
Het is toch helemaal geweldig dat een jonge gast als Joel Grind zo geïnspireerd is door de beste metal ever (jaren 80) en dat hij dat ook nog eens zo authentiek over kan brengen. Zijn invloeden liggen duidelijk bij de simpelere metal van bands als Bathory (eerste platen), Warfare, Venom en de punk van Discharge. Hij weet dit ook nog eens zo natuurlijk en vreselijk goed te maken. Niks geen nieuwe invloeden er in. Zelfs de productie kan zo uit die tijd stammen. Het artwork (wat mij heel erg doet denken aan Tank’s Filth Hounds Of Hate) stamt dus ook regelrecht uit de jaren 80. Eerlijk, strak en vreselijk goed dit plaatje dat van voor naar achter er doorheen giert. Super!!
Don Caballero “Punkgasm”
(Relapse / Rough Trade)
Hoe krijgen ze het voor elkaar. Ultra technische, heavy muziek maken en toch relaxed overkomen. Don Caballero flikt het met gemak. Liefhebbers van bands als Helmet, Fugazzi of Rythm Pigs kunnen hun hart ophalen aan dit over het algemeen instrumentale plaatje. De muziek draait om de geweldige drummer Damon Che. Zijn ritmes zijn briljant. Maar de band verrast ook door ineens te gaan zingen op Celestial Groove, Pour You Into The Rug en Why Is The Cough Always Wet. De prog invloeden, vreemde ritmes en soms aparte gitaargeluid maken dit album een juweel.
The Lustkillers “Black Sugar Sessions”
(Nicotine Records / Sonic Rendezvous)
Punkrock band uit San Francisco waarvan The Black Sugar Sessions nu eindelijk op cd is uitgekomen nadat deze opnames jarenlang in de underground scene hebben gecirculeerd. The Lustkillers is een vriendengroep opgericht door Adam Becvare (Lords Of The New Church en The Black Halos ). In krap 28 minuten worden er 8 nummers doorheen gejast die diep geworteld zitten in de jaren 70 punkrock van hun helden. Niets hemelbestormends dus. Prima voor in de kroeg!