ZWARE AANRADERS week 04

20-01-2009 @ 11:17

door Sicco Roukema

James Yuill “Turning Down Water For Air”
(Moshi Moshi / V2)
Dit is zo’n album dat je argeloos opzet en vervolgens onmiddellijk gegrepen wordt. Ik kan geen genoeg krijgen van dit prachtige debuut van de Engelse James Yuill. Qua stem heeft hij vaak iets weg van Elliot Smith, qua liedjes ook wel, maar dan zitten er electronica en dansritmes onder. Prachtige liedjes met ontzettend veel sfeer en melancholie. Dromerige folk liedjes voorzien van vaak kalme beats. Soms wil de Britse singer songwriter de stap naar de dansvloer maken en dat gaat ‘m nog goed af ook. Verwacht geen knallende beats, de singer songwriter sfeer blijft behouden, maar er komen wel spannende breaks tussendoor.  Zeer bijzonder album

Her Space Holiday “Xoxo Panda And The New Kid Arrivel”
(V2)

Vreemde titel, nog vreemdere muziek. Wie bekend is met Her Space Holiday (de band heeft 5 albums uit en talloze EP’s) zal ook nog eens vreemd opkijken bij het horen van dit nieuwe album. Marc Bianchi heeft de electronica waar de band haar sound mee bepaalde weer overboord gegooid. De kinderlijk eenvoudige liedjes worden weer gemaakt met instrumenten in plaats van met knip en plak huiskamer electronica. Het blijft nerd muziek pur sang en het cynisme is gelukkig ook gebleven. De terug naar af benadering van Marc Bianchi levert in ieder geval geen slecht album op.  De liedjes zijn eigenlijk wel te gek en bij vlagen zeer pakkend. Misschien staan er iets te veel op, waardoor de aandacht naar het einde toe wat verslapt. Over de gehele linie echter, valt er wel weer voldoende te genieten van de speelse melodieën en leuke tekstvondsten.

Andrew Bird “Noble Beast”
(Bella Union / V2)
Op het eerste gehoor zou je misschien zeggen dat Noble Beast niet veel verschilt met de rest van zijn hoog aangeschreven oeuvre. Maar toch biedt Noble Beast wel degelijk weer wat nieuws.  De liedjes hebben meerdere luisterbeurten nodig dan normaal om ze mee te kunnen zingen.  Er zit wat meer tragiek in, het is wat theatraler geworden. Niet zo duidelijk als bijvoorbeeld bij Rufus Wainwright, maar af en te gaat hij wel deze kant op alleen dan met een ingetogener instrumentarium.  De sfeer is relaxt en de liedjes tonen veel ambitie. Dat het een zeer begenadigd liedjessmid is dat wist ik al, maar  op Noble Beast heeft hij zich overtroffen. De breekbare liedjes nemen af en toe zelfs epische vormen aan, zonder dat de dramatiek te dik wordt aangezet.

Horsehead  “Record Of The Year”(2006) , “Welcome To “(2008)
(Emerald City Sounds / Sonic Rendezvous)
Uit het niets kreeg ik twee albums van Horsehead in de bus. Uitgekomen op het kleine Emerald City Sounds en toevallig in handen gekomen van Sonic Rendezvous.  Wat een ongelofelijke verrassing. Het is dat ik mijn jaarlijstjes al had ingeleverd, maar Welcome To zou er zeker in zijn gekomen.  Record Of The Year stamt uit 2006 en is het debuut van deze Amerikaanse rootsrock band en zoals gezegd, voor het eerst in deze contreien verkrijgbaar.  Beide albums laten een perfecte mix horen van de oude Stones, Lynnyrd Skynyrd en Tom Petty. Kortom, klassieke 70-ies rock. Liefhebbers van bovenstaande acts of bands als Slobberbone en Jayhawks kunnen deze twee albums blind aanschaffen. “Different Man”, de opener van Record Of The Year rockt lekker weg. Het daaropvolgende “Hide Today” is een geweldige country song. “Beg Borrow Steal” klinkt als Slobberbone en op “Know My Name” komt een saxofoon langs. De rest van de songs zit tussen heerlijke jaren 70 Stones rockers en alternatieve countryrock in.
Welcome To opent gewaagd met een echter country tranentrekker, maar daarna rockt de band wederom heerlijk weg. Ditmaal zit het tussen de honky tonk van de Stones en de popmelodieën van Tom Petty in. Iets minder rauw dan het debuut, maar met wat meer afwisseling en nog betere songs. Grootse band op een klein labeltje.

De Staat “Wait For Evolution”
(Excelsior / V2)
Band uit Nijmegen onder leiding van Torre Florim die alle nummers schreef, opnam en produceerde.  Het zal mij verbazen als deze band het niet helemaal gaat maken. Deus had het in ieder geval al door want ze mochten voor hen openen. De Staat kent invloeden van Captain Beefhart, QOTSA,  Elvis, Deus en Howlin’ Wolf. Op deze cd werd Torre Florim bijgestaan door Wout Kemkes (The Bloody Honkies), Fuck The Writer, Sanne Hemmer en Marloes Eikens. De live band ziet er weer anders uit. Rootsrock met een rauw rock ’n roll geluid, af en toe wat stoner en soul. Wellicht is het eerste werk van Kings Of Leon ook een vergelijking. Een volwassen, maar ook een zeer spannend geluid. Die Torre is een groot talent.

Secret Machines “Secret Machines”

(V2)
Het uit elkaar gaan van de broertjes Curtis (Benjamin Curtis verliet Secret Machines) heeft er niet voor gezorgd dat de band stopte. Ook het feit dat ze bij Warner Music er uit werden geschopt wegens continu tegenvallende verkoop kreeg de band er niet onder. Secret Machines is een nieuwe start, vandaar ook de titel, maar de band heeft niet getracht om een album te maken dat wel de verkopen zal halen die altijd verwacht werden. Nee, gelukkig niet. De psychedelische sound heeft wat plaatsgemaakt voor Bauhaus achtige klanken, maar de nieuwe gitarist Phil Karnats is uit hetzelfde hout gesneden als Benjamin Curtis. Dus Pink Floyd meets Sabbath klinkt nog steeds door.  Ook de Zeppelin achtige drumsound van Garcia is er nog steeds. Afsluiter “The Fire Is Waiting” is een meer dan 11 minuten durende progtrip met een donderend einde. Atmosferische rock, donker, maar heel mooi.

Sky Larkin “The Golden Spike”
(Witchita / V2)
Sky larkin is een gitaartrio uit Leeds bestaande uit Katie Harkin (zang / gitaar), Doug Adams (bas) en Nestor Matthews (drum). De band laat de geweldige jaren 90 gitaarsound uit Boston weer herleven in haar muziek. Dus denk aan Throwing Muses, Breeders, etc.  De stem van Katie Harkin lijkt af en toe op Björk ten tijde van de Sugarcubes. Tot zover de vergelijkingen. Alhoewel het natuurlijk niet de minste zijn, zou het zonde zijn alleen daar op te focussen. We hebben hier namelijk te maken met een vreselijk goeie band, die een frisse gitaarsound heeft en ver verwijderd staat van alle andere Engelse bandjes die het afgelopen jaar tot ons zijn gekomen.  Alle liedjes zijn van een bijzonder hoog niveau. Opener “Fossil, I” is gelijk om de vingers bij af te likken. Een redelijk hoog tempo (wat een geweldige drummer overigens), pakkende vocalen en subliem gitaarwerk dat uitblinkt in melodie en noise.  “Pica” is een super vrolijk nummer dat qua sfeer tegen Pixies aan zit. “Molten” schreeuwt bij de eerste tonen al om nog twintig keer achter elkaar gedraaid te worden.  Lang geleden dat ik weer eens zo’n goeie gitaarband met een zangeres heb gehoord.