23-05-2007 @ 22:17
door Sicco Roukema
Porcupine Tree "Fear Of A Blank Planet"
(Roadrunner / CNR Entertainment)
Op de hoes schittert een wat wanhopige, bange tiener die verlicht wordt door of een tv of een computer. Dat is ook de boodschap die uit gaat van de nieuwe Porcupine Tree. Invloed van tv is slecht en ook internet deugt niet. Het gaat daardoor mis met de jeugd. De progressieve rock van Porcupine Tree is de enige die ik trek. Steven Wilson zijn stem is allereerst zeer prettig en de band rockt tenminste. Dezelfde koers als op het twee jaar geleden verschenen meesterwerk Deadwing wordt ingeslagen en het opus van deze plaat is het bijna 18 minuten durende Anethetize. Mooie stukken worden afgewisseld met bijna metalachtige passages (zelfs met dubbel bass).
The Horrors "Strange House"
(Universal music)
Zwarte skinny jeans, bussen haarlak in de ravenzwarte kapsels en zwarte eyeliners. De hotste band van het moment is niet het gemiddelde Britse bandje, maar een groep freaks die er uit zien als The Adams Family meets The Cramps en The Cure. En zo klinken ze ook. Daarom zijn The Horrors zo leuk, ze zijn anders dan alle andere bands die ons overspoelen. Echt origineel zijn ze natuurlijk ook niet, maar what the fuck. Muzikaal grijpt deze band terug op de stripped down rock ’n roll van The Cramp, maar ook Bauhaus en Siouxie klinken door. Dit mixen ze met obscure punk en zelfs surf. Het kompleet overstuurde orgeltje maakt het helemaal af. Hoe lang deze band houdbaar is weet ik niet. In mijn achterhoofd spookt nog The Eighties Matchbox B–Line Disaster die ik ook nog eens voor Rock Tribune heb geïnterviewd. Daar horen we inmiddels ook niets meer aan. Maar in het vreemde muzikale klimaat van nu is Strange House voor zolang het duurt zeer vermakelijk.
D.A.C. "CFH Rebel Meets Rebel"
(Locomotive / Rock Inc / Bertus)
In memory of Dimebag Darrel. Zijn project met oa Vinny Paul, originele Pantera bassist Rex Brown en country rocker David Allen Coe. Wat levert dat op? Een mix tussen southern rock, country en metal. Helemaal top eigenlijk. Alleen al het fantastische spel is alles waard. Dit is één van de laatste opnames van Dimebag en al zijn liefde is hier in gestopt. Dit was hét hobbyproject van hem en zijn broer Vinny. Denk aan hoe Blackfoot had geklonken als ze meer metal waren geweest. De southern fried stem van Coe is om te smullen. Zo warm en groots, het is een genot om hem over de metalmuur heen te horen. Van zo’n plaat kan ik absoluut geen genoeg krijgen.
Black Lips "Los Valientes Del Mundo Nuevo"
(Vice Records / Warner music)
Wat krijgen we nou? Dat zooitje dronken tuig van de Black Lips bij Warner uit?? De wereld moet niet gekker worden, maar mij hoor je niet klagen. Ik kan geen genoeg krijgen van die speed en coke snuivende, pillenslikkende, lsd trippende opgeschoten assholes. Ook al verkloten ze menig album, er staan altijd wel een paar ongepolijste diamantjes op. Los Valientes Del Mundo is live opgenomen in één of andere hoerenkit in Tijuana terwijl de band zich vol had laten lopen met Tequila en de nodige caguamas had gebruikt. Dat moet wel chaos zijn en toch is dit één van hun beste albums. Hun beste songs worden goed uitgevoerd en nergens fucken ze de boel expres op. Het rammelt wel aan alle kanten, maar dat hoort zo in garageland. Dronken zingen ze ongepolijst hun classics en dit kleinood mag een bescheiden meesterwerkje genoemd worden. Zouden ze toch rekening hebben gehouden met het feit dat ze op een major uitkomen?
Mother Superiour "Three Headed Dog"
(Rosa Records / Sonic Rendezvous)
9e album alweer van dit power trio die ondermeer naast hun eigen werk, ook Henry Rollins hebben begeleid en Meatloaf. Veelzijdig dus. Dat is ook deze Three Headed Dog. De 18 tracks behelzen zo’n beetje alles wat classic rock groot heeft gemaakt. The Faces klinken door in het schitterende “Today Is The Day”, The Eagles in het door Daniel Lanois gezongen “Let It Go” en verder gaat het gas er behoorlijk op in puntige rockers. Niet allemaal even sterk, zo is de magistrale intro riff van “Shady Lady” veelbelovend, maar valt de uiteindelijke song tegen. Er staan meer enigszins obligate songs op, maar dat kan ook niet anders met maar liefst 18 tracks. Maar desalniettemin valt er voldoende te genieten op dit tijdloze rockalbum.
Cherry Overdrive "Clear Light"
(Heptown Records)
Als je het hoesje bekijkt denk je te maken te krijgen met het zoveelste rammelmeiden punk bandje. Niets is echter minder waar. Cherry Overdrive is totaal andere koek als alle andere in sixties jurkjes gestoken cliché chickies. Deze dames rocken old-school. Een vette bassound, lekkere gitaar en een uitstekende strot van Lene Kjjear Hvillum trekken je bij de eerste vette rocker al gelijk over de streep. “Sheryl’s Faith” lijkt op een typisch dames punknummer af te stormen, ware het niet dat de surf break en het strakke spel alles naar een hoger plan tillen. In de andere tracks wisselen sixties rock, punk en alternatieve rock elkaar af of lopen moeiteloos in elkaar over. Cherry Overdrive zet op veel liedjes een aanzet tot jammen (bijvoorbeeld in het verrassende en exploderende “Hey Sugar”), maar laat pas echt horen wat ze kan in het meer dan 10 minuten durende tripje “The Fall”. Stoere band!
Causa Sui "Free Ride"
(Electrohash / Sonic Rendezvous)
Dat het Electrohash label één van de interessantste stonerlabels is wist ik al, maar met Causa Sui bevestigen ze dat nog even nadrukkelijk. Wat een plaat!!! Stooges, Hawkwind, oudere Monster Magnet en Blue Cheer. Dat is hoe de muziek van deze Deense superband omschreven kan worden. “Free Ride” opent het album verraderlijk rustig, maar daarna barst de fuzzed-out, space-jamming machine los. Teeeering wat gaan die riffs lang door. En wat vliegen de space geluiden je om de oren. Dit is dé plaat die Monster Magnet had moeten maken na Superjudge. Absolute must voor stoners en spacers!!!