ZWARE AANRADERS WEEK 38

18-09-2008 @ 10:13

door Sicco Roukema

Metallica “Death Magnetic”
(universal music)
Een hartslag gaat vooraf aan That Was Just Your Life. Een teken dat Metallica weer leeft? Ja, zeg ik volmondig! Ze klinken weer als Metallica. Is het een klassieker? Nee, maar Death Magnetic zit zeker tussen Masters Of Puppets en And Justice For All In. De nummers zijn lang en zitten vol tempowisselingen, met de nadruk op snelle stukken. Metallica is weer metal. Broken, Beat & Scared is de topper, maar ook My Apocalypse (met de razendsnelle stuiterriffs a la Battery) is geweldig. Weg zijn de meezing refreinen, terug zijn de intro’s, breaks, trash parts en het geniale gitaarwerk van Kirk Hammett. James klinkt wat lauw, maar verder ben ik gelukkig!

Joey Cape “Bridge”
(Bad Taste Records)
Joey Cape kennen we natuurlijk van Lagwagon en Bad Astronaut. In deze bands geeft hij al jaren blijk van het kunnen schrijven van liedjes met kop en staart. Nu heeft hij dan ook een solo album uitgebracht waarin hij zich ontpot als een ware singer-songwriter (hoewel hij al eerder een akoestische cd heeft uitgebracht met 12 ingetogen liedjes waarop hij zichzelf uitsluitend begeleid op akoestische gitaar). Wie een grote Lagwagon fan is zal 5 nummers sowieso al kennen omdat deze van I Think My Older Brother Used To Listen To lagwagon afkomen (Errands, B-Side, Memoirs And Landmines, No Litle Pill en Mission Unacomplished). Degene die deze EP in huis hebben weten dat lagwagon daarop anders klinkt dan normaal. Afijn, de akoestische versies klinken nog soberder dan de elektrische versies. Ondanks de wel heel sobere uitvoering, kent Bridge hele mooie momenten. Canou bijvoorbeeld klinkt haast als een kruising tussen Elliot Smith en Simon & Garfunkel. Maar ook Non Sequitur en No Little Pill zijn prachtig. En zo bewijst Joey Cape dat hij niet zomaar een punker met een mooie, melancholieke stem is, maar ook een singer-songwriter.

Civet “Hell Hath No Fury”
(Hellcat)
4 meiden die er helemaal top uit zien en een gruwelijk lekkere punkplaat afleveren! Vocalen klinken bijna als Brody (Distillers, mijn favoriete zangeres) en de 13 tracks vliegen in vol tempo voorbij. Geen rustpuntje, geen mooie stukjes, geen slappe hap. Full speed ahead punkrock. Beestachtig vette sound, goeie background vocalen en hooks om je vingers bij af te likken. Klasse cd.

The Walkmen “You & Me”
(Talitres / V2)
The Walkmen uit New York mogen dan een langere weg hebben bewandeld dan hun hippe stadsgenoten The Strokes, maar het gaat er op lijken dat deze band nu ook aan het vaste land ontdekt gaat worden. The Editors steken hun bewondering niet onder stoelen of banken. Whatever, zo lang deze band maar de aandacht krijgt die het verdient. Mooie vocalen, zompige drumsound en zeer heldere gitaarakkoorden. Drummer Matt Barrick legt hele spannende patronen neer waarover de band haar muzikale deken legt. Zang is soms wat schreeuwerig, maar Leithauser heeft wel een echt herkenbare stem. Makkelijke plaat is het niet, maar voor wie bands als The Editors of Flaming Lips ziet zitten, zal You & Me zeker niet tegen vallen.

The Morlocks “Emerge”
(Areapiratha / Sonic Rendezvous)
Wie deze maand behoefte heeft aan een portie ongegeneerde gruizige rock ’n roll zou eens naar The Morlocks moeten luisteren. Beïnvloed door The Kinks, The Yardbirds, The Gravediggers en nog veel meer illustere garagebands nam deze band uit San Diego deze mini in 1984 op met, zo het schijnt, totaal af getrashte instrumenten. Vele verhalen ging er daarna rond over deze formatie (onder andere over het overlijden van hun zanger, wat niet waar bleek te zijn). Affijn, dit plaatje is al zeer lange tijd uitverkocht. Het Italiaanse Areapiratha brengt deze re-issue nu uit op cd. 8 tracks puur genieten van rammelende punkrock. Zo ruig en ongekuist als het maar kan. Garage punk zoals het hoort. De band heeft nog 3 platen uitgebracht hierna, maar dit is zeer zeker waar een pareltje. Vinylversie komt hand genummerd in 500 exemplaren in bloed rood. Hoe mooi is dat?

RaRa Riot “Rhump Line”
(V2)
Onder de gelijknamige noemer bracht deze Amerikaanse band vorig jaar al een veel belovende EP uit. Drummer John Pike was daar nog op te horen. Helaas was deze jonge gast daar voor al overleden. Dit debuut album handelt wel enigszins over die tragische gebeurtenis, maar legt geen donkere deken over de muziek. Zoals veel Amerikaanse bands is ook Ra Ra Riot beïnvloedt door Britse bands. Arcade Fire en Vampire Weekend klinken door, maar worden niet gekopieerd. Ra Ra Riot is niet origineel, maar weet toch een eigen sausje over de staccato ritmes hen te gooien. Lekker opzwepend en door de vele arrangementen weten ze de aandacht goed vast te houden.

The White Barons “Up All Night With...”
(Gearhead / Sonic Rendezvous)
Dit album is al een tijdje uit, maar ik kwam er achter na dat ik ze in Hoorn had zien spelen van de week dat dit plaatje er doorheen was geslipt. Deze punkrock band staat onder leiding van de imposante Eva Von Slut. Een dame die qua stem mij wel doet denken aan Betsy van de LA metalband Bitch (jaren 80). Daar houdt ieder vergelijk ook op. Up All Night staat vol pakkende punkrock met een flinke knipoog naar 50ies rock ’n roll. Vol pakkend refreinen en in hoog tempo stuwen ze er 11 songs doorheen. Eva heeft een lage stem maar kan ook behoorlijk uithalen. Rock ’n roll van de bovenste plank!

Jeff Loomis “Zero Order Phase”
(Century Media)
Nu Nevermore een kleine pauze heeft ingelast is dit al het tweede solo album van 1 van de bandleden. Eerder dit jaar kregen we eerst het uitstekende Praise To The War Machine van zanger Warrel Dane. Nu krijgen we dan het solo debuut van snarenplukker Jeff Loomis. Zoals je mag verwachten van een super gitarist als deze is het onvoorstelbaar wat hij allemaal laat horen. Het vuur vliegt volgens mij van zijn hals af. Hij krijgt wat hulp van Ron Jarzombek (Watchtower) en Pat O’ Brien van Cannibale Corpse. Gitaarfreaks kunnen hun hart ophalen met dit instrumentale geweld. Mooie melodielijnen en razendsnelle metal wisselen elkaar af in een reeks zeer knappe composities.

Dying Fetus “Killing On Adrenaline”
(Displeased Records)
Re-release van 1 van de klassieke Dying Fetus albums. Killing On Adrenaline is waarschijnlijk de beste plaat die deze invloedrijke deathmetal band uit Washington heeft afgeleverd. Technisch hoogstaande metal, brute blasts, groovende riffs, hardcore elementen en bizarre vocalen. Ik heb het dan nog niet eens over de extreme teksten. Dying Fetus is voor menig deathmetal band een enorme invloed. Ondanks dat de band inmiddels op Relapse uit is, is het niveau van dit album nooit meer gehaald.
Displeased Records heeft het album opnieuw uitgebracht, het artwork wat opgepoetst en er een dvd bij gedaan. Veel van die opnamen zijn met handcam gemaakt, maar geeft wel heel goed de sfeer weer. Essentieel voor in iedere cd kast van deathmetal liefhebbers.