ZWARE AANRADERS WEEK 09

24-02-2009 @ 22:40

door Sicco Roukema

LAMB OF GOD “WRATH”
(Roadrunner Records / CNR)
Godgloeiende, wat een album is dit zeg. Lamb Of God opent met een mooi intro op Spaanse gitaar dat langzaam overgaat in een geweldig stuk melodieuze metal, maar laat daarna horen hoe All American heavy metal dient te klinken. De band uit Richmond, Virginia heeft zich absoluut overtroffen met dit 5e album. “In Your Words” beukt zo ongehoord hard en is al meteen de eerste genadeslag voor de luisteraar (wat een mooi outro). Daarna is het de beurt aan “Set To Fail” om het al af te maken. Deze track is snel, hard en opgefokt. Denk aan het hardste wat Pantera ooit heeft afgeleverd. De break in dit nummer is echt super goed gedaan en de gitaarsolo knalt er over heen. Om je vingers bij af te likken. “Contractor“ gooit er nog eens een schepje in snelheid bovenop. “Take Messiah” is minder snel, maar eveneens loei en loeihard. “Grace” begint ook weer met een mooi gitaarintro en barst daarna los, goed refrein en waanzinnig mooie solo. De productie van het album is rauwer dan hun voorgangers waardoor de band nog veel harder overkomt. Afsluiter “Reclamation Wrath” beukt van begin tot aan het eind de prut in je oren los. Alleen maar klasse songs die uitblinken in opbouw en agressie.

Sacred Reich “The American Way”
(Displeased)
Na Ingnorance en Surf Nicaragua is nu ook The American Way heruitgebracht. Sterker nog, de band is weer bij elkaar en zal in de zomer weer gaan touren. Het is opvallend dat een album als The American Way nog steeds staat als een huis en in mijn optiek beter is dan 90% van de metal die nu uitkomt. De maatschappij kritische teksten zijn helaas nog steeds actueel en de glasheldere productie is meer dan uitstekend te noemen. Op deze re-release staan 6 extra demotracks en een videoclip van The American Way. Voor de fans is dit toch wel een goeie heruitgave en jonge metalfans zouden deze schijf eigenlijk verplicht in hun kast moeten hebben staan. Geweldig album van een geweldige band die gelukkig weer bij elkaar is.

Black Top “Rough ’n Gritty”
(Rocky Records / Sonic Rendezvous)
Black Top, niet te verwarren met de legendarische Blacktop uit de US (met Mick Collins), is een Nederlandse power bluesrock formatie. Met 3 man sterk levert deze band 14 bluesnummers die staan als een huis. Invloeden van Stevie Ray Vaugh, oude ZZ Top en AC/DC klinken door in alle songs. Om in Engelse termen te spreken is dit album een typisch voorbeeld van no fillers, just killers. Beide zangers hebben een uitstekende strot en het gitaarwerk is zoals het moet bij blues erg lekker. Tel daar de teksten over slechte vrouwen en slechte mannen bij op en je hebt een cd volgens het boekje. De perfecte cocktail van jaren 70 hardrock en blues.

The Morlocks “Easy Listening For the Underachiever”
(Go Down Records / Sonic Rendezvous)
Alweer een nieuw album van de cult garagerock formatie uit San Diego. Nou ja nieuw. Het is natuurlijk een re-release van het album dat in 1986 alleen maar in de US is uitgekomen. Recentelijk werd natuurlijk ook al het debuut van The Morlocks Emerge (uit 85) uitgebracht door Go Down Records. Easy Listening is het logische vervolg op Emerge. The Morlocks kwamen voort uit Gravedigger V en brachten een iets zwaardere garagesound voort, maar verdwenen eigenlijk net zo snel weer terug uit hun graf als dat ze er uit kwamen. Veel verhalen gingen er de ronde over het overmatig drugs en drank gebruik van voorman Leighton en zelfs verhalen dat de man dood was. Niets is minder waar en The Morlocks zijn springlevend. In ieder geval is dit verplichte kost voor iedere liefhebber van een fuzzy garagsound a la The Mummies of Sonics. The Morlocks is de real deal. Doe er je voordeel mee.

Dan Auerbach “Keep It Hid”
(No Such Records /V2)
Waarom Dan Auerbach, de zanger gitarist van The Black Keys, een solo album heeft uitgebracht is mij na het luisteren van Keep it Hid een raadsel. Dat wil niet zeggen dat dit een slechte plaat is. Integendeel, het is een geweldig mooie plaat, maar het verschilt niet veel van The Black Keys. Dat komt natuurlijk omdat zijn stem en gitaargeluid ook volledig bepalend zijn voor The Black Keys. Opener “Trouble Waits A Ton” is een weergaloos mooie akoestische blues song die klinkt als een original. In “I Want Some More” komt het herkenbare super smerige gitaargeluid van Dan weer om de hoek kijken. Traditionele blues, hier en daar een beetje oude soul, wat psychedelica (in de solo’s) en een heerlijk smerig geluid. Dit hele album is geschreven tijdens de tour van Attack & Release (het laatste Black Keys album), maar klinkt weer meer naar de eerste plaat van de heren.

Cage The Elephant “Cage The Elephant”
(EMI Music)
Cage The Elephant opereert vanuit Londen, maar komt oorspronkelijk uit Kentucky. Ze klinken dan ook beslist niet Brits. CTE mixt rock ’n roll met funky elementen. Tikkie ruig, zeer energiek (vooral zanger Matt Schultz spuwt met zeer veel bravoure zijn teksten er uit), maar toch radio vriendelijk. Beetje Chili Peppers, wat Kid Rock en wat Kings Of Leon want wanneer ze niet flirten met funk, maken ze gewoon lekkere rock. In Amerika sloeg de single “No Rest For The Wicked” terecht aan. Een erg leuke crossover band, in ieder geval een heel stuk beter als het naar mijn idee zwaar overschatte Iglu & Hartly. Laat deze olifant maar los.

The Death Letters “The Death letters”
(Cool Buzz / Sonic Rendezvous)
De absolute sensatie uit Nederland van dit moment zijn The Death Letters. Een duo van 16 en 17 jaar dat al een behoorlijke live reputatie heeft opgedaan die de hype voor het debuut album alleen maar nog meer heeft aangewakkerd. En terecht. Godallemachtig, wat een knalplaat is dit zeg. Blues voor oudere gasten? Levenservaring? Victor Brandt en Jordi Ariza Lora blazen al deze vooroordelen van hun sokken met hun allejesus smerige grote stadsblues. En dat uit fucking Dordrecht. Knallen doen ze in I’ll Decay, Simple Soul (pure punkblues) en An Ache In My Brain. The coole Black Keys achtige licks klinken door in Crazy Mind Blues en het experiment hoor je in de bijna epische afsluiter Calling Out The Rain. Zanger Jordi heeft geen doorleefde stem, maar klinkt meer als een jaren 70 hardrock zanger en soms een beetje als Robert Plant. Heel slim gooien deze gasten niet voortdurend alles in de overdrive. Dat bewaren ze voor op het podium, maar de impact is er niet minder door.

William Elliot Whitmore “Animals In The Dark”
(Anti / Epitaph)
Je zou niet zeggen dat hij pas 30 jaar is als je William Elliot Whitmore hoort zingen. Maar volgens eigen zeggen heeft hij jaren lang zijn keel misbruikt door heel veel te roken en heeft hij laten zijn zwakte, omgezet naar zijn sterkste punt. Een zwaar doorleefde stem. Deze boer (hij leeft nog steeds op de boerderij waar hij ook geboren is en hij heeft vele paarden en kippen) wordt meestal geïnspireerd door de omgeving waarin hij leeft (zijn vorige 4 albums), maar ditmaal heeft hij een politiek album gemaakt. Muzikaal is het alsof een predikant samen met Ben Harper, Tom Waits en Captain Beefhart een album heeft gemaakt. Mutiny opent met een militaire marsdrum. “Whell Its a goddamn shame what's going down, How we got to this I do not know, There's a sick sick wind that is blowin' 'round, And the captain's got to go” zingt hij in dit indrukwekkende nummer en het moge duidelijk zijn dat dit een sneer is naar ex-president Bush. Ook “Who Stole The Soul” maar ook in “Old Devils” en “Johnny Law” richt hij zijn focus universeler dan voorheen en maakt hij zich vooral druk om machtmisbruik en corruptie. De duivelse stem, de intense folk en de teksten maken van Animals In The Dark een indringend, tijdloos document.

Wheels On Fire “Get Famous!”
(Big Legal Mess records / Fat Possum)
Wheels On Fire is een rootsrock formatie uit Athens Ohio met een garage sound. De band is hevig beïnvloed door Bob Dylan (wheels on fire was een nummer van Bob Dylan dat op The Basement Tapes uit 75 stond), Rolling Stones en Reigning Sound. Het vorig jaar verschenen debuut kreeg terecht lovende recensies en deze opvolger mag er ook zijn. De heerlijke sixties sound is nog immer aanwezig evenals de bij vlagen hysterische zang van Mike Chaney over ufo’s en sex. De ritmesectie wordt verzorgd door drummer Matt Chaney en toetseniste Susan Musser. Geen bas dus. Dit blijkt geenszins een gemis, de band weet ook nog steeds de onderbuik te beroeren. Get Famous! rockt gewoon als een tierelier.

Wau Y Los Arrrghs!!! “!!!Viven!!!”
(Munster records / Sonic Rendezvous)
Soms zijn bands live leuker dan op cd. Het Spaanse garage 5-tal met de onuitspreekbare naam Wau Y Los Arrrghs!!! is zo’n band. Live maakt dit zooitje ongeregeld er onder invloed van drank en drugs altijd een behoorlijk wilde show van. Dit album levert 11 garage liedjes in krap 27 minuten op.  Met gierend orgeltje, de rauwe stem van Juanito Wau en de stacatto riffjes van gitarist Molongui is dit pure sixties trash. Ietwat minder opwindend dan op het podium (het klinkt allemaal toch wat gestructureerder op cd), maar toch nog wel vermakelijk. Alles in het Spaans gezongen, ook de covers. Alleen voor fanatieke garage fans.

Bobby Kingsize “Summer Is Leaving Town”
(Tear It Up Records / Suburban)
Utrechtse rockband die al zo’n 5 jaar behoorlijk indruk maakt op de Nederlandse podia. Met Robert Adriaansen ( The Vibrotoons / The Riots) als nieuwe bassist en met de EP Summer Is Leaving Town in de hand kan de band er weer vers en fris tegenaan. De 8 nummers op deze EP mogen er zijn. Stevige rock ’n roll songs die ook  beïnvloed zijn door stoner (bijvoorbeeld All Night Long). Lekkere riffs, pakkende refreintjes en behoorlijk de vaart er in. Niks mis met deze gasten. Productie had van mij wat sprankelender gemogen, maar aan de nummers valt niets op aan te merken.