ZWARE AANRADERS WEEK 26

24-06-2008 @ 10:42

door Sicco Roukema

Coldplay “Viva La Vida”
(emi music)
Ze gaven het zelf al tijden aan. Het geluid van Coldplay zou wijzigen. Coldplay, de band die uitgegroeid is tot een van de grootste bands van deze tijd. Een band die wellicht een wat saai imago heeft, maar tot nu toe schitterende albums heeft afgeleverd. Alles hebben ze al bereikt. Het was heel gemakkelijk geweest op dezelfde voet door te gaan, maar de band bewijst nu ook avontuurlijk genoeg te zijn om dat niet te doen. Hulde daarvoor en hulde voor hun nieuwe album Viva la Vida dat onmiskenbaar Coldplay is, maar ook nieuwe wegen in slaat. Life in Technicolar opent het album instrumentaal en wordt opgevolgd door het uitstekende Cemeteries Of London dat heel erg naar jaren 80 wave ruikt, maar ook naar het oudere Coldplay. Lost! is gebaseerd op een geweldige orgelpartij en Afrikaanse percussie ritmes en dat blijft een geweldige combi. 42 begint als Coldplay ten tijde van X & Y, een pianoballade, maar slaat halverwege het nummer om in een veel heftiger gedeelte dan je zou verwachten. Eerste single Violet Hill klinkt als The Beatles, maar dan donkerder. De combinatie met Brian Eno, de voor de naar eigen zeggen “Sonic landscapes” heeft gezorgd werk uitstekend. Het gitaarwerk klinkt wat meer U2, maar dat werkt juist uitstekend. Coldplay heeft een avontuurlijke, losse en prachtige plaat uitgebracht waarop ze veel rauwer en experimentele uit de hoek komen dan voorheen en toch hun typische Coldpay sound niet hebben verloren.

Airborne “Burnin’ Wild”
(Roadrunner / CNR)
Melbourne is de rock ’n roll stad van de wereld. Denk aan The Blacklist, Mammoth, Mammoth, Digger & The Pussycats, Bring On The Junta en nu ook Airborne. Alles wat je in rock ’n roll zoekt heeft deze band. 50 % AC/DC en 50 % Rose Tattoo. Australischer kan het niet. 11 killer tracks met simplistische teksten en 100 % voorspelbare riffs. Maar wat is het goed gedaan. Bier en zweet druipen van dit explosieve plaatje af. Hardrock zoals het bedoelt is.

Cancer Bats “Hail Destroyer
(Distort / Pias)
The Cancer Bats is een van de beste export producten van Canada. Hun tweede album slaat een brug tussen furieuze hardcore en American Sludge. Door deze combi krijgt de knallende agressie ook wat meer lucht. Razendsnelle hardcore wordt afgewisseld met logge, loodzware riffs, uitstekende metal solo’s en zelfs een portie rock ’n roll. Cancer Bats gaat in tegenstelling tot wat de albumtitel doet vermoeden niet voor de knock-out en voorkomt daarmee een overkill van alles verpletterende riffs, maar wint de wedstrijd op punten. Voldoende afwisseling en geweldige songs maken Hail Destroyer tot verplicht lesmateriaal voor vele ander bandjes.

Mindless Self Indulgence “If”
(The End / Suburban)
MSI leverde in het verleden vaak chaotische teringherrie platen af, maar Jimmy Urine lijkt enigszins voor de commercie te zijn gevallen. Kortom een super strak geluid waarin de chaos van voorheen gekanaliseerd lijkt te zijn en dat levert pakkende liedjes op die in het verlengde liggen van Coal Chamber, Marilyn Manson en van mijn part The Klaxons. ADHD zangpartijen over jaren 80 synthesizers en metalriffs (maar dan wat lichter, lees poppier gespeeld). Nadeel is de achterlijk lange speelduur. 74 minuten is veel te veel, want na verloop van tijd gaat alles op elkaar lijken en is het effect er af. Zonde....met een minuut of 35 / 40..was dit een megaknaller geworden..

Neil Diamond “Home Before Dark”
(Colombia / Sony BMG)
Neil Diamond is de nieuwe Johnny Cash voor producer Rick Rubin. In de lagere regionen lijkt zijn stem zelfs op die van de late Cash. Dit is goed te horen op Act Like A Man. Home Before Dark is de opvolger van het in 2006 verschenen 12 Songs. Ook op deze plaat is de essentie terug gebracht naar Neil en zijn akoestische gitaar. Gortdroog geproduceerd, zoals alleen Rick Rubin dat kan. Dit levert wederom een magistraal album af. Rubin laat Neil Diamond weer doen waarin die goed is. Prachtige, donkere popsongs schrijven.

Freaky AgeEvery Morning Breaks Out
(V2)
Het zeer jonge Belgische Freaky Age wordt er gek van dat ze altijd maar met The Strokes worden vergeleken, maar wanneer je hun album luistert, is het moeilijk om die vergelijking niet te trekken. Zanger / gitarist Lenny Crabbe heeft een soort gelijke manier van zingen en ook de gitaarpartijen lijken vreselijk op The Strokes. Is dat zo erg. Wel nee, de band is zeer jong en levert best een aardige plaat af. Every Morning Breaks Out, de titel track gaat er al lekker in en ook, daarna volgen er wat mindere tracks, maar op het moment dat ze weer op The Strokes gaan lijken (sorry jongens) komen de sterkere nummers weer zoals Weekend en Long Way To Succes..

Birds Of Avalon “Bazaar Bazaar”
(Volcom)
Dit is verreweg 1 van mijn favoriete albums van dit jaar. Birds Of Avalon. Moeilijk in een hokje te plaatsen. De heren begeven zich een heel klein beetje in het stoner / dessert rock idioom, maar doen dat met een jaren 70 rockband benadering. Jawel, men hoort hier zelfs dingen als Peter Frampton, psychedelica en garagerock in terug. De hoge stem van Craig Tilley werkt helemaal te gek op dit album. De productie is goed en de band klinkt nergens zwaar. Ook de psychedelische stukken zijn perfect gedoseerd waardoor de band nergens langdradig overkomt.
Deze cd is al een jaar oud, maar ik ben heel blij dat hij nu ook ons heeft bereikt. Klasse band.

Black Sheriff “Black Sheriff”
(High Noon/Cargo/Sonic Rendezvous)
Leuke band deze gasten uit Keulen. Kan niet wachten tot is ze kan zien spelen in Alkmaar in juli. Eerste verrassing zit al gelijk in het openingsnummer Hardrock, Country and Rock ’n Roll. Een titel had niet beter gekozen kunnen worden, want dat is exact wat het is. Al deze stijlen komen voor in dit nummer. Verder is hard rock (’n roll) wat de klok slaat. Erg lekker gedaan. 10 tracks vol rock ’n roll cliches. Andere uitschieter Vietnam, met de geweldige tekst “Let’s Get Back To Vietnam, I’m John Rambo’s biggest fan. Het moge duidelijk zijn, we hebben hier niet te maken met een band die diepzinnigheid hoog in het vaandel heeft staan. Dit is rock ’n roll!